δρυΐδες και μάγισσες του σύμπαντος,
σας ανέθεσα τη γη μου, τον αέρα, το δροσερό νερό μου,
να τα φυλάξετε καλά εκεί
όπου η θάλασσα κυλίεται στην άμμο ρυθμικά
και θυμώνει και χαίρεται και φωνασκεί,
εκεί όπου το σύννεφο προσπίπτει στην άβατη κορυφή του κόσμου κροτώντας.
σας ζήτησα να συμμετέχουν όλα τα μέρη από το είναι μου
στη συνομιλία της σκιάς και του φωτός,
του κύματος με τον ορίζοντα.
αιτήθηκα να μου χαρίσετε απρόοπτα,
αλλά εσείς να το ‘χετε προσχεδιάσει από τη νύχτα κιόλας,
τα χέρια και το στήθος και την αρετή και την ονειροπόληση
του ήρεμου ορειβάτη στα υψίπεδα του λαντάκ,
ντυμένου ως τα κατάβαθά του με τα χρώματα των δάρδων,
αυτού που σέρνει σε μυσταγωγία την ανάμνηση και την επιθυμία
για το καθαρό φως, το κελαρυστό νερό, το κόκκινο λουλούδι
και τα γαλάζια μάτια που ποτέ δεν αποσύρθηκαν από το ξέφωτο.
αγκαλιάστηκα στη σιωπή με την ιδέα του,
το μεγαλείο με πλημμύρισε κι η αγκαλιά μου έτριξε,
να σταματήσω τον τριγμό αυτόν αδυνατούσα.
το διπλωμένο χαρτάκι που σας έστειλα μαζί με την ευχή μου,
το ‘κρυψα εκεί ανάμεσα στις μαύρες δαντέλες.
τώρα εσείς δουλέψτε για λογαριασμό μου,
δρυΐδες και μάγισσες του σύμπαντος,
και φέρτε μου τον ταξιδιώτη
από τη χώρα του βούδα και τον ποταμό ντα
να κυλιστεί μαζί μου σαν τη θάλασσα στην άμμο ρυθμικά,
να θυμώνει και να χαίρεται και να φωνασκεί,
και γω επιτέλους να συνομιλώ σαν τη  σκιά με το φως,
σαν το κύμα με τον ορίζοντα…

παρασκευή 9 σεπτεμβρίου 2016, 4 το πρωί