στο Μανώλη Λ. που έφυγε νωρίς

ξενοδοχείο χωρίς λοιπά στοιχεία στη μνήμη μου,
χρώματα, ορόφους, όψη, τι;
δεν έμεινε τίποτα από αυτά, τί να το κάνω άλλωστε το περικάλυμμα.
λευκό σεντόνι στο διπλό κρεβάτι, α ναι, θυμάμαι, πράγματα απλοϊκά,
έχει τη μυρωδιά του συνήθους καταλύματος ολόγυρα
(όλοι κατά βάθος τη μυρίζουμε και ξέρουμε πώς είναι).
χαχαχαχαααα!! η μνήμη παίζει κρυφτούλι μόνη της χωρίς ανησυχία που μου στερεί το κάδρο.
ααα ναι! είχε και κάδρο το δωμάτιο, κίτρινα λουλούδια σε άχρωμο (;) βάζο..

ήσουν παιδί, δεν θυμάμαι τίποτα για σε ζωγραφίσω,
άλλη αλήθεια πάλι απώλεσα, τη μεγαλύτερη, να μην ανακαλώ την εικόνα του εραστή μου..
απαράδεκτη.. μα βαρέθηκα, έπληξα, μετάνιωσα που ήρθα…
ακούω το αεροπλάνο να περνάει λίγα δευτερόλεπτα προτού με πάρει ο ύπνος πάνω σου.
με μίσησες φαντάζομαι.
έχεις τα δίκια σου
και να οργιστείς μαζί μου τα χεις
γιατί εσύ πέθανες και γω ακόμα δεν θυμάμαι..

ημερομηνία διαρκής, από ενοχή