κύκλοι παντού, θύματα ακινητοποιημένα
στις παρυφές μιας ατέρμονης σπείρας
συνεργάζονται από ανάγκη στη συνεχή ροή της,
ανίκανα να διαφύγουν από τη μοιραία στοίχιση
που προκαλεί το σφιχταγκάλιασμα της ομοιότητας.
ισορροπώντας υπέροχα παλαντζάρει το άθλιο σύστημα της επανάληψης.
πηχτό πλέγμα που συστρέφεται με παγκόσμιο θόρυβο
γύρω από τη μαύρη χοάνη της απώλειας.
δεν πέφτουν, συνεχίζουν ως έχουν κι ας ξεγελιούνται τακτικά
πως είναι στο χέρι τους το άλμα, η πτώση, η πτήση.

σε ευχαριστώ Αντρέα που είσαι πραγματικός,
βαρέθηκα τα μετεικάσματα,
ο δρόμος μου γεμάτος από επίμονες αιματηρές σκιές
που άφησε πίσω της η ζωντανή ύλη,
σάρκα που πάλλεται προσμένοντας χωρίς δικαίωση.

18 φεβρουαρίου 2017