νόμιζα παλιά πως πρέπει απ´την αρχή να ξέρεις ακριβώς τί θέλεις να κάνεις τραβώντας τις όποιες γραμμές στο χαρτί, και έτσι κανένα αποτέλεσμα δεν μου άρεζε, καθώς τα σκληρά παστέλ γρατζουνούσαν βάφοντας σκληρές γραμμές και σπάζοντας σε σκληρούς κόκκους, και τα τρυφερά από δαύτα πουδράριζαν τον τόπο και κατακάθονταν στα πνευμόνια μου. δεν μου άρεζε γιατί βιαζόμουνα και τα περιγράμματα ήταν μοιραία χοντρά και ατελή και δεν μου αρέσουν οι χοντράδες. νόμιζα παλιά πως από την ώρα που θα αποφασίσεις να απλωθείς σ´ένα τραχύ μπεζ Α2, οφείλεις να μην σέρνεις το χέρι μουτζουρώνοντας και πως όλη αυτή η συγχώνευση μεμονωμένων χρωμάτων σε θολές τελικά αποχρώσεις χαράμιζε το αποτέλεσμα. βιαζόμουν, λες και δεν το ήξερα κατά βάθος ότι ο χρόνος είναι η καλύτερη παρέα που σε παίρνει αλά μπρατσέτα και σε βγάζει ήπια και απαλά. μπορεί και αφελώς να νόμιζα ότι μόλις χτυπήσεις παλαμάκια πρέπει να πάρεις περιποιημένη και περιγραμμένη τελική εικόνα. μα αφού το ίδιο το υλικό είναι δυνατό και γενναιόδωρο, να σπαταληθεί πολλές φορές πρέπει και καμιά σημασία δεν έχει αν τα μπαστουνάκια κονταίνουν γρήγορα. να πας και νάρθεις επανειλημμένα, να χωνέψεις και να συγχωνεύσεις έγχρωμες δυνάμεις και ασήμαντες μονοχρωμίες, να διασκεδάσεις με το άλλο χρώμα που σου χαμογελά σε κάθε πόντο. το όλον προκύπτει μαγικά κοντά ή και έξω από τις προσδοκίες σου, δεν έχει σημασία, αυτό θα πει ελευθερία. να μην βιαστείς. για ώρες, για μέρες να πηγαίνεις και να γυρίζεις πάνω στα δυόμισυ χιλιάδες τετραγωνικά εκατοστά σου, και να μεταμορφώνεις κάθε ένα από αυτά ασταμάτητα, όσο στο τέλος να απορείς πως ενώ ξεκίνησες με μιαν ακαθόριστη ιδέα για το τί θα ήθελες να δεις, προκύπτει εικόνα ομιλούσα έτσι πως δεν τη φαντάστηκες.. τα χρώματα παίζουν με το χρόνο μου…

12 ιανουαρίου 2017