η ψύχρα στα θερινά τα θέατρα αναμενόμενη,
σαν την αποψινή που στους ώμους μου ξαπλώνει,
κάθ´εκατοστό του δέρματος τεντώνεται σφιγμένο,
έτσι σκληρές είν´οι κουρδισμένες ψηλότερα χορδές πριν σπάσουν,
τα δάχτυλα γαντζώνονται στο χερούλι της τσάντας,
τα άλλα εξερευνούν την τσέπη για μια τσίχλα,
μειώνεται η ικανότητα αντίληψης του κίνδυνου από τα διερχόμενα
καθώς βουτήχτηκα στις μνήμες..
στη μέσα άκρη ας πορεύομαι καλύτερα.

θυμάμαι τους εντός μου πολλούς μικρούς ηθοποιούς,
όταν όρθιοι από τα χέρια πιάνονται για να υποκλιθούν στο τέλος
στους θεατές που παρατάχθηκαν ακίνητοι και κρύοι στην πλατεία.
οι προβολείς αδύναμη θερμότητα αναδίδουν
πίσω από τα χρωματιστά τα σελοφάν, τα φούξια και τα μπλε,
στους άσπρους πάλι γύρω σύννεφα τα φτερωτά που στροβιλίζονται.
προσαρμοσμένοι στην ψύχρα είναι όλοι τελικά οι ηθοποιοί μου.
τί κι αν οι θεατές κρυώνουν; ας ακουμπήσουν τυχαία ή επίτηδες τον διπλανό.
όλα διορθώνονται με λίγη συγκατάβαση..

με τη δικαιολογια της ψύχρας που κάθισε στους ώμους μου
απόκτησα απόψε επιτέλους την απόσταση που ήθελα, έστω και παροδικά..