δεν υπάρχει καιρός πια παρά μόνο να φαντασιοκοπώ
όσα δεν έζησα, αν και το ήθελα πολύ.
θέλω, επιθυμώ, διακατέχομαι, ορίζω,
ως και μικρές μανίες αποδέχομαι εν τέλει να υπάρχουν,
ευρείες ευτυχείς εικόνες που με αφορούν.
γέρνω, κλείνω τα μάτια για να κοιμηθώ.
τότε είναι που εκκινούν οι ταινίες μικρού μήκους,
μπορεί και δυό και τρεις ακόμα κάθε νύχτα.
καθώς κινούνται οι μορφές μου κυκλικά στο ζωητρόπιο,
εκείνες που στατικές ζωγράφισα στις νυχτερινές ακολουθίες,
τα χρώματα εναλλάσσονται, κυρίως θερμά, αν όχι όλα,
τα σχήματα ρευστοποιούνται και αναμορφώνονται,
κι ανάμεσα στην τυχαιότητα και την ταχύτητα περιστροφής,
το έργο κίνησε και εξελίσσεται, όλο κρυμμένο σε μια αγκαλιά.

είναι η ώρα που ο έρωτας ιδανικά προσωποποιείται.
αποκοιμιέμαι ευτυχώς σώζοντας τη συνέχεια για αύριο…

σάββατο 8 αυγούστου 2015