είχα μια καταφυγή από χρόνια τώρα

πολλές φορές τη μέρα να αποσύρομαι μέσα μου

για λίγο ή πολύ όσο η ανάγκη μου το απαιτούσε.

ταξίδευα σε λαμπρό βαθιά επιθυμητό κόσμο

εγώ σώμα νυχτερινό στο φως του ήλιου παραταύτα δυνατά παραδομένο.

 

το δάκρυ εύκολο και σιωπηλό τότε κυλούσε

συνοδεία και απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε φοράς.

έτσι απαλλασσόμουν γρήγορα από το πνιγηρό βάρος της αναμονής.

σενάριο αιφνίδιας άφιξης συχνά επεξεργαζόμουν.

στο κάγκελο του μπαλκονιού εγώ λέει ακουμπισμένη.

 

………. απομεσήμερο. χτυπάει η καρδιά τρέμουν τα άκρα

τρίζει η ύπαρξη στις φλέβες.

εκείνος από τη γωνιά του δρόμου ξεμυτίζει..

βάδισμα αργό ψηλός γερτός κάθε Αύγουστο ο ίδιος.

άλλος ένας χρόνος γρήγορα πέρασε

σαν την αναμονή των διακοπών στο μακρινό σχολείο.

τί έγραψε πάνω μας δεν έχει σημασία.

κοιτάζει προς τα πάνω

με αναζητά

διακρίνω το χαμόγελό του όσο πλησιάζει

ακούω το σφυγμό μου που επιταχύνει.

είναι στην πόρτα

πριν καν χτυπήσει ανοίγω.

ω θεέ μου ήρθε

είναι εδώ μπροστά μου.

ακινητοποιούμαι ανίσχυρη.

διασκελίζει το κατώφλι

αφήνει την αποσκευή στο πάτωμα

δένει τα κρύα χέρια μου με τα ζεστά δικά του..

 

το βράδυ στέγνωνε

έκλεινε ο κύκλος ως αύριο πάλι.

τότε αποκοιμιόμουν αργά ξυπνούσα το πρωί

και πρώτη η ίδια ακολουθία σκέψεων με κυρίευε.

έτσι τις δύσκολες ώρες αντιπαρερχόμουν.

άλλωστε στο φως όλα είναι πιο εύκολα.

 

έχασα την καταφυγή μου ξαφνικά

τυχαία γεγονότα την καθαίρεσαν.

εύκολος θάνατος θα πεις γεμάτος παραδοξότητα

πόνος πολύς.

άδειασα απόψε από τη βιαιότητα

που πήρε τα μέσα μου κρυφά που τα ΄χα και τα σήκωσε.

κενό το είναι μου ωθεί την αγωνία μου πέρα από τα άκρα

που νόμιζα πως τάχαμ είχα με φροντίδα καθορίσει.

 

δεν υπάρχει κάτι από κείνον

από εκείνα τα κυρίαρχα

που κατείχαν τη λογική μου μόλις τολμούσε να αναδυθεί.

ούτε ιδέα

ούτε επιδερμίδα

ούτε προσμονή υπάρχει.

το χαμόγελο απομακρύνθηκε αργά απογοητευμένο

η ανάμνηση της σάρκας αίφνης αποπλύθηκε

η ζεστασιά σε ύλη μεταπλάστηκε που με καθήλωσε ανάσκελα βαριά

με δυσκολία ν’ αναπνέω όσο η ψυχή μου απόλλυται.

 

από δυνάστης ο έρωτας σε πνεύμα κρύο μεταποιήθηκε

ίπταται τώρα δα στο ροζ πρωί που ξημερώνει

φεύγει

μ´ αφήνει το κρύο αεράκι πίσω του.

απέθανε ό,τι έχτισα και ζύγισα και πριμοδότησα

ό,τι στα τέλη της ζωής με μόχθο απόκτησα

μια αγάπη που έζησε ως τα έξι της χρόνια στου μυαλού μου το περίβλημα.

πώς χαθήκαν όλα τόσο εύκολα;

ήταν μάλλον γιατί ποτέ δεν ήταν όπως έπρεπε αλλά μόνον όπως εγώ τα ήθελα.

 

                                                                      δευτέρα 3 αυγούστου 2015, 5 το πρωί