λέτε συχνά μια φράση στερεότυπη αντιγραμμένη

πως η αγάπη άργησε μια μέρα

φράση καλή που σας βολεύει

να θορυβείτε με ποιητικό νομίζετε τρόπο

δεν πιστεύω σε λογοτεχνίζουσες διατυπώσεις

ούτε για να περνάει η ώρα δεν τις θέλω

εδώ ποτέ δεν ήρθε η αγάπη

τα πρόσωπα γίναν φωτογραφίες που ξέβαψαν στο φως

η αναμονή έγινε βρόγχος που έθρεψε τις νύχτες

κι όταν σαν πνεύμα σύρθηκε η ιδέα της

αγγίζοντας τους ώμους μου

ανατρίχιασα μπροστά στην πιθανότητα πως έφτασε

κι έπειτα συνέχισα παλινδρομώντας μια έτσι και μια αλλιώς

περιμένοντάς τον να γυρίσει κατά δω το πρόσωπό του

αφού ορκίζονταν για τη μοναδικότητά μου

μα κατέληξα πως ήταν ψεύτης

καλύτερα να υποταχτώ στο κύλισμα του χρόνου

να σπαταλιέμαι δεν κερδίζω δα και τίποτε

σκέφτομαι πως αν αλήθεια με αγάπησε

θα με κλάψει σιωπηλά στη γωνιά όταν πεθάνω

έτσι κανείς δεν θα μάθει πως αγαπήθηκα

ούτε εγώ η ίδια