τους ανθρώπους τους κατατρύχει η μοίρα τους..

πεθαίνουν όπου έζησαν

ζουν όπως δεν ξέρουν

γελάνε όπου έκλαψαν

μισούν αυτό που αγάπησαν

σφίγγουν πάνω τους όσα παράτησαν

απωθούν ό,τι τους άγγιξε

ξεχνούν τα μάτια που τους κοίταξαν

αφήνουν πίσω χείλη που τους φίλησαν

ζητιανεύουν όσα κρατούν

ο τρόμος τους σαστίζει τα αυτονόητα

η ελαφρότητα βαρύτερη ηχεί

τα φανερά κλειδώνονται στα σπίτια τους

τα απόκρυφά τους δημόσια διαμοιράζονται..

για τις αποχρώσεις μου κοπίασα πολύ..

το μόνο που κατάφερα ήταν να διαφέρω

κυριακή 10 νοεμβρίου 2017