αυτοί που γράφουν είναι παραμυθάδες και ολα τα ανακατώνουν, αλήθειες και ονειροφαντασιές. όταν το κάνουν όπως λάχει, έχουν πιο πολλή πλάκα. η Κρουέλα ντε Βιλ που έκλεψε τα 101 σκυλιά της Δαλματίας μου δάνεισε το όνομά της την εποχή που είχε διαγωγή κοσμιοτάτη, η παιδική μνήμη είναι αδυσώπητη και ο Μπορίς είναι υπαρκτός ελληναράς.

στον Mπορίς

εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν από που ο αξιέραστος Tόμας συνάντησε στο δρόμο του την τυφλή Λουέλα. τυφλή τρόπος του λέγειν, θεόστραβη ήταν η Λουέλα και τίποτε δεν προμήνυε το δρόμο που θα έπαιρνε η υπόθεση όταν αυτή θα γνωρίζονταν με τον Tόμας στο δρόμο.

σπιτάκια, σπιταρόνες και παράσπιτα, όλα ίδια ήτανε στη γειτονιά, ομοιόχρωμα και ομοιόσχημα, μόνο το μέγεθος διέφερε, και ακριβώς ίδια στη φαντασία της Λουέλα αφού… δεν τα είχε δει. όχι πως δεν έβλεπε από πάντα, μα οι αναμνήσεις σβήνουν έτσι κι αλλιώς με το χρόνο άμα δεν είναι δυνατές. τα σκυλιά των σπιτιών μπορούσε να τα φανταστεί καλύτερα η Λουέλα, γιατί, ως κινούμενα αυτά ή κινούμενη αυτή, άλλοτε της γάβγιζαν από κοντά και άλλοτε από μακριά, καμιά φορά μάλιστα την έπαιρνε ο χλιαρός αέρας της γρήγορης κίνησής τους.

χρόνια μακρυά η τελευταία ανάμνηση -φαρμάκι…- στριμωχνόταν στο μπαρ της γωνίας. ήταν καφενείο την ημέρα και είχε ένα μικρό σχετικά δωμάτιο με στενή πόρτα, κλειστή για τους ημερήσιους θαμώνες. το μόνο που την ξεχώριζε από εκείνην του χρήσιμου δωματίου ήταν η έλλειψη της πινακίδας wc, την οποία έφερε η αντίστοιχη μορφολογικά πόρτα στον άλλο τοίχο. τη νύχτα μετά τις έντεκα η πόρτα άνοιγε στον άλλο κόσμο για τον άλλο κόσμο. εκεί η Λουέλα, πιτσιρίκα τότε, που είχε καταφτάσει νωρίτερα για να τακτοποιήσει, καθισμένη σε ψηλό σκαμπό, άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο παρέα με την άλλη Λουέλα του μαγαζιού και περίμενε τη νυχτερινή πελατεία. ένα τέτοιο βράδυ, ίδιο δηλαδή με όλα τ’ άλλα, που χάλασε καθώς ο καβγατζής Φρέντυ αποφάσισε να δώσει τέλος στην υπόθεσή του βγάζοντας ύπουλα από την τσέπη του ένα μπουκάλι, ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν η Λουέλα στραβώθηκε. εκεί, μέσα στους καπνούς και τη …σιγανή, ο θεός να την κάνει, μουσική, πάρτην κάτω, να γονατίζει στο πάτωμα και να χουφτώνει με τα δυό της χέρια το πρόσωπό της κουνώντας το κεφάλι πέρα δώθε και μουγκρίζοντας. όχιιιι!!!! τόσο εύκολα στραβώθηκε ολότελα. οι όροι έχουν αντιστραφεί τα τελευταία χρόνια. αυτό το ξέρουμε όλοι. τις δουλειές των γυναικών τις κάνουν οι άντρες και ανάποδα. πώς στραβώνεται λοιπόν κανείς (η Λουέλα εν προκειμένω) ολότελα όταν ο καβγατζής και οπωσδήποτε ζηλιάρης Φρέντυ αδράξει ένα μπουκάλι; (ξέχασα να πω ότι το μπουκάλι ήταν σκοτεινόχρωμο, κάτι σαν καφέ νομίζω).

παρένθεση μεγάλη: κάποτε μια φίλη της μαμάς είχε κάνει στον άπιστο εραστή της ό,τι και ο Φρέντυ στη Λουέλα. μετά βρέθηκε στη φυλακή. πολλά χρόνια. κανείς δεν μου είπε τί απέγινε ο εραστής και πόσο τυφλός είχε στο μεταξύ απομείνει. όταν είχαμε πάει να την επισκεφτούμε στο σπίτι της στην Καλαμαριά, τότε που είχε αποφυλακισθεί υπό όρους, και μας ξεπροβόδισε στην εξώπορτα, κοίταζε τριγύρω της ανήσυχα. η μαμά είπε ότι φοβόταν γιατί της είχαν στερήσει τα πολιτικά της δικαιώματα. εμένα, που αυτό δεν το πολυκαταλάβαινα, μου φάνηκε πως φοβόταν μην της την ανάψει κανείς ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε.

παρένθεση μικρή: τώρα πια το βιτριόλι δεν είναι της μόδας. το αγοράζεις εύκολα στο σούπερ μάρκετ, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πιτσιλιστείς κατά το απονενοημένο σου διάβημα ή και να ξεβάψεις κατά λάθος κανά ρούχο. μετά δεν είναι και σίγουρο ότι η βλάβη θα είναι ανήκεστος. υπάρχουν άλλωστε τόσες σύγχρονες μέθοδοι, που αρκετές άλλες μέθοδοι κατέληξαν πλέον απηρχαιωμένες.

εκείνο το βράδυ έληξεη καριέρα της Λουέλας στο μπαρ και τα μπαρ εν γένει και έμεινε για πάντα στη νύχτα. φυσικό ήταν έτσι όπως έγιναν όλα. με τα χρόνια που πέρασαν, όλα τους νυχτερινά και κατασκότεινα, η Λουέλα έμεινε μόνη. τόσο μόνη που δεν άντεχε άλλο την άθλια συνέχεια.

ο Τύπος της εποχής συμπληρώνει τα κενά (δεν παραπέμπω, δεν κράτησα):

«Η ιστορία βασίζεται στα δημοσιεύματα της εποχής και στη ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο. Το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου του 1957, η γειτονιά στην οδό Σκουζέ του Πειραιά σηκώθηκε στο πόδι από τα ουρλιαχτά ενός άνδρα. Η σύντροφος του, Δ.Λ. τον είχε τυφλώσει ρίχνοντας του βιτριόλι στο πρόσωπο αλλά και μέσα στο στόμα, την ώρα που κοιμόταν. Έγινε γνωστή ως η «Βιτριολίστρια της Τρούμπας». Το ζευγάρι είχε γνωριστεί 4 χρόνια πριν, στο Καμπαρέ «Αρτζεντίνα». Ο Γ.Τ. εργαζόταν εκεί ως σερβιτόρος, ενώ η 33χρονη γυναίκα ήταν ιερόδουλη. Ο έρωτας τους ήταν κεραυνοβόλος. Μετά από 2 μήνες σχέσης, ο Γ.Τ. ζήτησε από τη σύντροφό του «να εγκαταλείψει την αμαρτωλή ζωή που ακολουθούσε» και να ζήσουν μαζί.

Νοίκιασαν ένα δωμάτιο στον Πειραιά και για 1 χρόνο ζούσαν ευτυχισμένοι. Ωστόσο τα πράγματα άλλαξαν. Η 33χρονη επέστρεψε στον παλιό τρόπο ζωής. Άρχισε πάλι να πίνει, να ξενυχτάει και να κάνει ερωτικές σχέσεις ακόμα και με τους φίλους του εραστή της. Το ζευγάρι τσακωνόταν καθημερινά. Ο σύζυγος ήθελε να χωρίσουν αλλά η γυναίκα του ούτε άλλαζε ούτε τον άφηνε να φύγει. Για να αποφεύγει τις εντάσεις, την έπαιρνε μαζί του στο κέντρο διασκέδασης «Λίμπερτι Μπαρ», στο οποίο ήταν συνιδιοκτήτης. Όταν ένα βράδυ μέθυσε και αναστάτωσε τους πελάτες, την έδιωξε. Όσο κι αν τον παρακάλεσε να της δώσει ακόμη μια ευκαιρία, εκείνος ήταν ανένδοτος. Ο έρωτας και η συμβίωση ήταν πλέον παρελθόν.

Η 33χρονη βρήκε δουλειά ως «αρτίστα» στο καμπαρέ της Τρούμπας «Πουέρτο Ρίκο». Λέγεται, ότι σε καθημερινή βάση, τριγυρνούσε σε γνώριμα μαγαζιά της Τρούμπας και απειλούσε πως θα του κάνει κακό: «Θα τον κανονίσω εγώ τον κ…. Δεν θα του βγάλω μόνο τα μάτια, αλλά θα τον κάνω να μην μιλάει».

Ο Γ.Τ. συναντήθηκε με  ένα φίλο του στο καμπαρέ «Κόπα Καμπάνα» για επαγγελματικούς λόγους. Μετά τη λήξη της συνομιλίας τους, οι δύο άνδρες αποφάσισαν να πάνε σε ένα νυχτερινό κέντρο για να διασκεδάσουν. Όταν έβγαιναν από το μαγαζί, ο Γ.Τ αντιλήφθηκε ότι η πρώην σύντροφός του τον περίμενε στη γωνία. Με το φόβο μήπως του κάνει σκηνή στη μέση του δρόμου, την πήρε μαζί του. Επιστρέφοντας από το κέντρο, την πήγε μέχρι το δωμάτιο της, την αποχαιρέτησε και ετοιμάστηκε να φύγει.

-Γιατί φεύγεις; ρώτησε η 33χρονη.

-Μα αφού δεν μας συνδέει τίποτα πια. Τι θέλω εγώ στο δωμάτιο σου; Θα πάω να κοιμηθώ στο νοσοκομείο.

-Όχι, έλα που είσαι ζαλισμένος και σου υπόσχομαι ότι θα μείνουμε σαν 2 καλοί φίλοι, του απάντησε.

Του έστρωσε να κοιμηθεί και μόλις τον πήρε ο ύπνος, του έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο και εξαφανίστηκε.

«Όπως ήμουνα βυθισμένος, ένιωσα φοβερούς πόνους στα μάτια και σε ολόκληρο το πρόσωπό μου. Χωρίς να ξέρω τι μου συμβαίνει, άρχισα να καλώ σε βοήθεια. Φώναζα και τη Δ., ενώ την αναζητούσα στο κρεβάτι με τα χέρια μου, χωρίς όμως να τη βρίσκω. Από τις φωνές μου, έτρεξαν μερικοί συγκάτοικοι, με έντυσαν και με μετέφεραν στο Τζάνειο Νοσοκομείο. Τα παρακάτω, τα βλέπετε τώρα στο πρόσωπό μου», έλεγε μεταξύ άλλων στην κατάθεση του το θύμα.

Η δράστης συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, δεν υπήρχε ούτε ένας μάρτυρας υπεράσπισης για τη λεγόμενη «βιτριολίστρια της Τρούμπας». Όλοι τη χαρακτήριζαν με τα χειρότερα λόγια και την αποκαλούσαν «μπελαλού», «κακούργα», «αμαρτωλή»  και «δολοφόνισσα».

Όταν ανέβηκε στο βήμα για να καταθέσει, έβριζε ασταμάτητα. Δεν έδειχνε να μετανοιώνει και παρουσίασε διαφορετική εκδοχή της ιστορίας. Όπως δήλωσε ο πρώην εραστής της την απατούσε και την κακομεταχειριζόταν. «Στην αρχή ζούσαμε καλά. Ο Γ.Τ. όμως άρχισε να με βαριέται. Κάθε τόσο με χτυπούσε. Μου είχε σπάσει 2 δόντια. Τελευταία ερχότανε και μου ζητούσε χρήματα. Είχε μπλέξει με άλλη. Όταν με πίεσε να πουλήσω τη φωτογραφική μηχανή μου, για να του δώσω χρήματα, έγινε ό,τι έγινε. Πήρα το βιτριόλι και όταν μπήκα στο δωμάτιο του λέω «να πάρε τη μηχανή» και του πέταξα στο πρόσωπο το βιτριόλι που είχα για να καθαρίζω την τουαλέτα. Μετά έφυγα, πήγα έναν περίπατο για να συνέλθω». Η Δ.Λ. κρίθηκε ένοχη χωρίς ελαφρυντικά και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών»