«μπορώ να σε αγγίξω;» τον ρώτησε

χρόνια μετά που τον ξανάδε

(«να σου χαϊδέψω τα μαλλιά» εννοούσε)

εκείνος χαμογέλασε σιγανά

το χαμόγελο έτρεμε

κίνησε μαζί αμυδρά και το κεφάλι προς τα κάτω

ήθελε να δείξει έτσι «ναι»

μια φορά ήταν αρκετή

μα το κίνησε φανερά μπορεί και τρεις

που έσβησαν αργά

μέσα του κινήθηκε πολλές φορές

κραυγάζοντας το «ναι»

(όπως πολυδιάβασα όλο αυτό περιγράφεται αλλιώς:

«το είναι του συγκατένευσε»

το διάβασα αλλά δεν το άκουσα όσο δυνατά θα ήθελα

λειψό το βρήκα

κανείς δεν έγραψε πως η κατάφαση ταξίδεψε με την ηχώ

μακριά πέρα από ανθρώπινα αυτιά

κατόπιν ότι τα ζώα το άκουσαν κι αυτά

τα έντομα κι αυτά

και τα λουλούδια αν μπορούν να ακούσουν

ότι η φύση το ταξίδεψε το «ναι» κι ύστερα το εκτόξευσε ψηλά

κι ο ουρανός για να το ακούσει)

δύναμη που είχε ο έρωτας

παραμερισμένος στη γωνιά τόσο καιρό!

εκείνη πρόσταξε τις τρεις γροθιές ν´ανοίξουν αμέσως

(είχαν σφιχτεί τα δάχτυλα να κρατηθούν ζεστά

είχε σφιχτεί η καρδιά να φυλαχτεί από το λάθος)

τα χέρια ξεκίνησαν τη διαδρομή

η καρδιά είχε διαδράμει παλαιόθεν