τεράστιο φανάρι

πλέεις στον ωκεανό της πίστης μου σε σένα

λεπτά δερμάτινα λευκά πετάσματα τα βλέφαρα

το φως σου αγκαλιάζουν και τηρούν

σε υποθετικά ουτοπικά ταξίδια παρασύρομαι

καταστρώνω ανέλπιδα σχέδια

με φώτα και σκοτάδια μπερδεμένα

έτσι που σηκώνουν ψηλά το θυμό μου

τότε σαν αγριεμένη μηχανή γρυλίζω

κι ύστερα κοιμάμαι πανύψηλη

κάτω από τα χαμηλά ταβάνια της ξεχάρβαλης ιδιοκατασκευής μου

γλυστράς φανάρι στο λιπαρό ατμό του ορίζοντα

με μικρή υπέροχη πατρίδα μοιάζεις

της ψυχής μου μεταίσθημα

αντάλλαγμα σε πήρα για μια νύχτα