Διαμαντή Ολύμπιου, ένας δρόμος που καταλήγει στη Δωδεκαννήσου. τον παίρνω ανάποδα. φωτοτυπείο, είδη δώρων, χριστουγεννιάτικες αηδίες, ελληνικό πρατήριο σιγαρέττων Γεωργίου Μυρώνη αριστερά μου κλειστό, ζαχαρώδη ποτά Πολυχρόνη δεξιά μου κλειστό, αλλαντικά τυροκομικά Τάσος ανοιχτό, αποθήκη.. ζαχαρώδη ψιλικά Καπουσούζης ανοιχτό αριστερά μου, στη γωνία με την Ερνέστ Εμπράρ μαγαζί που πουλάει μπαχαρικά παλιό.. μια σκέψη περνάει αστραπιαία, νομίζω ότι θα ηθελα να δω να ξεπροβάλει από κει άντρας καλοντυμένος ψηλός, εξηνταρης, με μπεζ καμηλό παλτό, πλούσιος της εποχής… ποιας εποχής; κι αυτή εδώ η Φαράχ; μεταφερθήκαμε Ερνέστ Εμπράρ, τρέχα-γύρευε τί ήταν η Φαράχ που μεταφέρθηκε πιο κει. τζάμια, κρύσταλλα, καθρέφτες, πέφτω πάνω στη Βίκτωρος Ουγκώ των Λαδάδικων.. αυτή ζει, αλλοίμονο στους υπόλοιπους δρόμους.. η βόλτα μου σήμερα είναι διαδρομή που ´χα καιρό να κάνω.

πιάνω την Τσιμισκή για να γυρίσω σπίτι. γκρεμίζουν εκείνο το παράπηγμα με τα σουβλάκια τα βρώμικα ενός ανηψιού του μπαμπά μου. βασικά έχει καταρρεύσει από μόνο του. κι αυτό το διατηρητέο εδώ, κομμάτι παλιού οικήματος, που προσπάθησαν να φαίνονται οι νέες προσθήκες πάνω στην παλιά βάση και το μεταμόρφωσαν σε κομψή καφετερία; σήμερα κλειστό και έρημο. ακολουθεί το μεγάλο γιαπί, η πολυόροφη οικοδομή, γυμνή με τα μπετά, σχεδόν απέναντι από την Τράπεζα της Ελλάδος. αρχίζουν τα μαγαζιά με τα είδη γραφείου, μηχανές γραφείου, επιχειρηματικά δώρα, χαρτοπωλεία.. θυμάμαι τότε, που έψαχνα να βρω δώρο για τον Αναστάση, τέτοιο που να μην καρφώνομαι κιόλας.. το ίδιο αίσθημα μιας ζεστής αγωνίας με κυριεύει πάντα, όπως πάλι τώρα που μισόκλεισα τα μάτια μου. οι αναμνήσεις δηλώνουν παρούσες με επιτακτικό τρόπο και με όλα τα σέα τους και τα μέα τους, σαν που μυρίζουν οι ακακίες στην παιδική μου γειτονιά, κι ας μην υπάρχουν ακακίες πια.

είναι έντεκα και έντεκα λεπτά, πλησιάζει μεσημέρι. χρειάζεται θάρρος ν´ απλώσεις το χέρι για να ζητιανέψεις. όλο το βόρειο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή είναι γεμάτο με νεαρές ζητιάνες που κρατούν από ένα μωρό στην αγκαλιά, βιομηχανία της μιζέριας, πόσο επικερδής άραγε αυτή τη στιγμή στο άδειο σχεδόν πεζοδρόμιο; θα έλεγα ότι κυριαρχούν οι μορφές των ζητιάνων. προηγουμένως ένας παππούς που στάθηκε μπροστά μου απότομα, εδώ μια μαντάμ, Πεινάο γράφει στο χαρτόνι, το ο με όμικρον, θα μπορούσε να ´ναι και της ηλικίας μου.. στη γωνία Βενιζέλου και Τσιμισκή ετοιμάζεται άλλο ένα φαγάδικο, όταν κοιτάζω προς τα πίσω, τα Γκούντις υπάρχουν ακόμα, Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου του δώδεκα σήμερα.

ανεβαίνω την Κομνηνών απ´ το απέναντι πεζοδρόμιο των Λουλουδάδικων….. έχει κόσμο στη γωνία, ένα καφέ εδώ δεξιά με Βασιλέως Ηρακλείου. την παίρνω, το μαγαζί με τα ηλεκτρικά είδη πιο κει αναβοσβήνει τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια για πούλημα. πριν λίγο καιρό ακόμη μπορούσα να μπαίνω στον Κοσμά και να ξοδεύω είκοσι εικοσπέντε ευρώ για ντελικατέσσεν, σήμερα δεν έχω μία. δεν είναι εποχή να ανοίξεις καινούργιο μαγαζί. όλα τα καινούργια μαγαζιά είναι νεκρά. αυτά που είναι εδώ από πάντα σαν να δουλεύουν κάπως.

είμαι σίγουρη ότι πιάσαμε πάτο. πιο πάτο δε γίνεται, μαζί να ζουν οι σκεπτόμενοι με τους άσκεφτους. όσοι σκέφτονται πριν ενεργήσουν γίναν περιθώριο με τις ευλογίες κομμάτων, πολιτικής και ασαφών αναζητήσεων, με στόχο μια καλύτερη ζωή με ρευστό περίγραμμα. από δω και πιο κάτω υπάρχουν μόνον οι άλλοι, μέχρι που να αναμίξει τον μπερδεμένο σακατεμένο εαυτό του ο καθένας με του διπλανού του και να εμέσει πικρά πνιγμένος στο σκατό του. μόνον τότε θα ζητήσει ανάσα. αλλά, γνωστό, η δημαγωγία χαρακτηρίζεται από γρήγορη και εντυπωσιακή άνοδο, αλλά και απότομη και θορυβώδη πτώση. η αλήθεια είναι η μοναδική μου λύση για όλα και καλού-κακού αποφεύγω την κόντρα με τα μέσα μου.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012, 11:11 π.μ.