το είχα γράψει με το κραγιόν μου ψηλά πάνω στα φύλλα της ντουλάπας από φορμάικα και πρόσεχα για μήνες μη και το σβήσω κατά λάθος. πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς. παντού γράφουνε ότι το είπε ο Γκάντι, μα δεν έχει και πολλή σημασία. σημασία για μένα είχε που εικονογραφούσε τις σκέψεις μου, σκέψεις πολλές, τυλιγμένες και κινούμενες λίγο πριν πεθάνουν, σαν εκείνα τα σταχτιά φίδια-μαλλιά του κομμένου κεφαλιού της Μέδουσας του Καραβάτζιο, με τα γουρλωμένα μάτια και το στραβό στόμα, που θυμό, έκπληξη κι εκδίκηση ουρλιάζει για το χαμό του. η πραγματικότητα με έπνιγε. κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. ίδιος ύπνος, ίδιο ξύπνημα, ίδια προετοιμασία, ίδια διαδρομή, ίδιοι άνθρωποι, καρμπόν κουβέντες, ίδιος ο κρυφός βασανισμένος κόσμος μου. προσπαθούσα να είναι διαφορετικό το κάθε τι για να το αντέξω. η πεζοπορία των πέντε χιλιομέτρων κάθε μέρα από λίγο παραλλαγμένο τοπίο, αναγνώριζα τα σημεία του ορίζοντα όπου κι αν βρισκόμουν, σήμερα κινήθηκα βορειοανατολικά, το φαγητό όσο γίνεται αλλιώτικο, με κρασί λευκό, κόκκινο, ροζέ, άλλη σαλάτα, μα οι σερβιτόροι ίδιοι, η διαδρομή με διαφορετικό συνδυασμό δρόμων, τρεις μόλις ήταν οι παραλλαγές, κοιτούσα πάντα πού πατούσα, στην αρχή από φόβο μη στραβοπατήσω, μέχρι που έξω από έναν κάδο σκουπιδιών βρήκα πεταμένα στο οδόστρωμα μια χούφτα φω και ασημένια κοσμήματα. έφτιαχνα ακαριαία μυθιστόρημα για το κάθε τι. τα πέταξε ο αποτυχημένος τα δώρα του που του γύρισε πίσω η ανόητη, πάρτα και ξεκουμπίσου από δω μέσα, να μη σε ξαναδώ. έξω από το σπίτι της ήταν ο κάδος, βγαίνοντας έξαλλος τα σιχτίρντισε στο οδόστρωμα, να κάνουν θόρυβο να ακούσει η πρόστυχη αχάριστη. έσκυψα και τα μάζεψα. ακόμη τα φορώ και κάθε φορά που τα πιάνω, σκέφτομαι τη λύσσα της αδικίας που φλόμωσε την ψυχή του την ώρα που τα σβάρνιζε πιο πέρα.