άνθρωπος των χρωμάτων εγώ, έπεσα πάνω του τώρα δα μετά από πολλά χρόνια. όντας νέα με λαγαρή μνήμη, μπορούσα να το απαγγέλω απέξω ως το στίχο «των βημάτων μου η τάξη». κάποιος αυτάρεσκος φίλος, ξεδιάλυνα μέσα μου αργότερα πόσο αλλαζών ήταν, ζούσε ακόμη τότε, κατοικούσε σε σπίτι στρωμένο με άσπρα και μαύρα πλακάκια σ´ εναλλασσόμενη τάξη. λίγα λεπτά πριν με είχε φέρει σε δύσκολη θέση, δεν ήταν η πρώτη φορά, φίλα διακείμενος παροδικά μάλλον παρά φίλος, και με έπιασα να ξοδεύω την αμηχανία μου κοιτώντας το πλαστικό πάτωμα και μουρμουρίζοντας το ποίημα. στο «τάξη» σήκωσα τα μάτια μου αργά και τον κοίταξα. τον είδα να με κοιτάει με τα μάτια ολάνοιχτα και έκπληκτος αναφώνησε: «σώπααα, πού το ξέρεις εσύ αυτό;». η εικόνα γράφτηκε μέσα μου, ασπρόμαυρη, σκούραινε παραπάνω όσο περνούσε ο καιρός.

Άσπρα και μαύρα πλακάκια,
σ΄εναλλασσόμενη τάξη,
την επαφή των βημάτων μου δέχονται.
Στο διορισμένο μου δάπεδο τούτο
παίζω σαν ένα παιδί,
προσπαθώντας μονάχα
στις λευκές να πατώ επιφάνειες.
Δύσκολη άσκηση, ακροβασία περίτεχνη.
Κάποτε χάνω του σώματος
την ισορροπία.
Κάποτε χάνω του πνεύματος τον υπολογισμό.
Και μπερδεύεται τότε
των βημάτων μου η τάξη.
Και πλανημένο το πέλμα μου,
παραπατάει στα μαύρα πλακάκια.
Πρέπει πάλι ν’ αρχίσω
απ’ την αρχή το παιχνίδι.
Πρέπει ν’ ασκήσω το πνεύμα μου
στην τέλεια ακροβασία.
Όμως αρχίζοντας πάλι και πάλι,
το αποσταμένο μου πνεύμα
περιδινείται σε ιλίγγου στροβίλισμα.
Και του δαπέδου ο ακίνητος δίσκος
περιστρέφεται μ’ ένταση.
Και των χρωμάτων συγχέεται
η εναλλασσόμενη τάξη.
Των αισθήσεων σύγχυση.
Κι όπως ένα παιδί,
που του χαλούν το παιχνίδι,
κι όπως ένα παιδί,
που η υπομονή του εξαντλείται,
τρέχω με πείσμα,
τσαλαπατώντας
του δαπέδου την τάξη.
Με το πέλμα σκουπίζω
τις γραμμές που χωρίζουν
τα λευκά και τα μαύρα πλακάκια.
Και ξαπλώνομαι χάμου,
με βουρκωμένο το πνεύμα μου,
και ραντίζω με δάκρυα
τη συντριμμένη μου πίστη.
Πόσο με κούρασε η επίμονη άσκηση.
Όμως τώρα πια βλέπω
φανερά τι σημαίνει
του δαπέδου το γύρισμα.
Τώρα βλέπω το νόημα
της συνουσίας των χρωμάτων.

Γεώργιου Βαφόπουλου, το δάπεδο (από τη συλλογή «Το δάπεδο και άλλα ποιήματα», 1951)