σχεδόν πάνω στο μαξιλάρι μου διέκρινα στα σκοτεινά -δεν το λέω σκοτάδι γιατί δεν είναι, τυφλότητα προσεγγίσιμη είναι και όχι σαν αυτή των τυφλών που κρατούν γερά το προνόμιο της εσωτερικής καταβύθισης-, τη σκούρη μορφή του. χαμογέλασα που είχα περάσει από πάνω του χωρίς να το καταλάβω. δεν είμαι σίγουρη αν άκουσα ή το ένιωσα μόνον ότι είναι ζεστός -λέω έτσι γιατί έμαθα καλά με τη δική μου πείρα ότι όλα τα πράγματα, και οι ιδέες και το φως, έχουν ήχο-.

ανάσα τη λένε αυτή την πνοή την τόση δα πάνω στο μαξιλάρι, που πρέπει να συγκεντρωθείς για να την ακούσεις. ανάσα κι αυτός και όλα τα πλάσματα που ζουν στον πλανήτη. κανείς δεν έγραψε ποτέ η εγώ ποτέ δεν διάβασα να έχουν ασχοληθεί με την ανάσα των τόσων μικρών πλασμάτων, πιο μικρών κι από το πλακουτσωτό αφημένο δίπλα μου στο σεντόνι κυλινδρικό μου αφεντάκι, ζεστό τόσο όσο χρειάζεται να ανοίξει μέσα σου η ανθρωπιά της παρατήρησης -δε λέω η παρατήρηση της ανθρωπιάς που ίσως είναι πιο συνηθισμένη έκφραση, αλλά με νόημα συνήθως άυλο, καλό είναι τα νοήματα να έχουν σώμα-.

και μια κάμπια ανάσα έχει, κι ένα μυρμήγκι τόσο δα, ίσως και ένα κύτταρο μόνο του, μα κανείς δεν την ακούει, ακόμη τουλάχιστον γιατί τα μέσα είναι αδύναμα, μπορεί και το μέσα. ίσως γίνεται να ακούσεις τη φωνή της ανάσας αν δεχτείς το μικρούτσικο σωματάκι στο μαξιλάρι σου δίπλα στ´αυτί σου, αλλά έμαθες μόνο να κάνεις μπου και μπρ για το κάθε τι που ανεβαίνει εκεί πάνω εκτός από το γνωστό μεγαλόσωμο -που το καλοδέχεσαι ή μπορεί και όχι, αλλά έμαθες που εκεί είναι η θέση του τα βράδια-.

ρύθμισα τα πλήκτρα μου να σιωπήσουν, κατέβασα το φωτισμό στα κατώτερά του, τόσο που, βερυκοκκής βαμμένος, αδιάφορος είναι τώρα, κατάργησα και τα σημεία στίξης σαν περιττές παραπανίσιες κινήσεις που κλέβουν βηματισμούς από τη σκέψη μου, μα έτσι γέμισε όλη η οθόνη με στικτές υπογραμμίσεις των λέξεων καθώς το καθώς πρέπει λεξικό της μηχανής δεν τις αναγνωρίζει. θα τις διορθώσω αργότερα μα για την ώρα οι υπογραμμίσεις μου σπάνε τα νεύρα, για τούτο αρνούμαι να κοιτάξω πιο πίσω από τη νυν αράδα. σαν τη ζωή είναι και η μηχανογραφημένη αράδα, κοπιάζεις να τη γράψεις μα κουτσά στραβά την τελειώνεις, μόνο που ο υποπολλαπλάσιος χρόνος σε κάνει να νιώθεις στιγμιαία αθάνατος κι αυτή είναι μεγάλη διαφορά.

ακουμπώντας μόνο την κάθε λέξη στην οθόνη τη χαρακτηρίζεις ανορθόγραφη και την ξαναγράφεις. διπλός κόπος πιθανόν άχρηστος μέχρι να επιτραπεί τα κείμενα να αποτελούνται μόνον από φθόγγους. η τεχνική του γραπτού λόγου του πήρε την τέχνη του, για τούτο και γω του κρεμάω κορδέλες -ανεμίζουν μέσα μου με ήχο κι αυτές…

κυριακή 25 σεπτεμβρίου 2022, 05:30