η μαμά μου έδενε τις άκρες δύο μικρών σκοινιών στο πόμολο της ντουλάπας από τη μια και στη μπετούγια του παραθύρου από την άλλη και δίπλωνε γύρω τους ένα μεγάλο λευκό μεταξωτό τετράγωνο κινέζικο μαντήλι. στη μία μόνο γωνιά του είχε ζωγραφισμένη μια πορτοκαλί παγόδα και μια πολύχρωμη φύση με μπόλικη ασημόσκονη κολλημένη πάνω τους.. με γοήτευε η στραφταλιστή αυτή σκόνη.. μαδούσε κιόλας λιγάκι γύρω μου. τότε την κολλούσα στο μικρούτσικό μου δαχτυλάκι που το ζουλούσα πάνω της και μετά την παρατηρούσα.. από τότε είχα καταλάβει ότι οι κόκκοι ήταν πολυεπίπεδοι γιατί μπορούσα να τους στριφογυρίσω ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα.. με το τύλιγμα του μαντηλιού γύρω από τα σκοινάκια γινόταν μία κούνια για την κούκλα μου, που μπορούσα έτσι να την νανουρίζω για να κοιμηθεί. δεν ήμουν πάνω από δυο τριών χρονών. μόλις τώρα τύλιξα μια χαρτοπετσέτα γύρω από δυο κλωστές για να θυμηθώ πώς δημιουργούνταν η μικρή κουκλοφωλιά.. η παλιότερη ανάμνηση που έχω είναι η εικόνα αυτή που κατασκεύασα με την παιδική μου φαντασία: αντί για κούκλα, να νανουρίζω στην κούνια ένα μικρό καφέ λυκόπουλο. πρώτη μου φορά το λέω αυτό..

πέμπτη 6 οκτωβρίου 2022