τεράστιο φανάρι πλέεις στον ωκεανό της πίστης μου σε σένα λεπτά δερμάτινα λευκά πετάσματα τα βλέφαρα το φως σου αγκαλιάζουν και τηρούν σε υποθετικά ουτοπικά ταξίδια παρασύρομαι καταστρώνω ανέλπιδα σχέδια με φώτα και σκοτάδια μπερδεμένα έτσι που σηκώνουν ψηλά το θυμό μου τότε σαν αγριεμένη μηχανή γρυλίζω κι ύστερα κοιμάμαι πανύψηλη κάτω από τα χαμηλά…