συννεφάκια αόριστα καλύπτουν το χαζοκόριτσο
με χρώματα παλ προορισμένα για ευκολόπιστους.
δεν ξέρει τίποτε άλλο για την ώρα η μικρούλα, δεν σοβαρεύεται
ανάγκη δεν υπάρχει άλλωστε, είναι ο κόσμος από μόνος του δύσκολος
ας μην προκύπτει η ζωή της δυσκολότερη γράφοντας χρώματα με έννοια σοβαρότητας.
ποιος αλήθεια σκοτίζεται πόσο το μαύρο πένθος της εστοίχισε;
ένα πένθος έτσι κι αλλιώς όλοι μας το’ χουμε.

ρόζ. χρώμα κατάλληλο για μυρωδάτη πούδρα που διανέμεται γύρω της ανάλαφρα
σιελάκι τη σκεπάζει για να ανταγωνίζεται τη θάλασσα
(θεραπευτής η θάλασσα στον ύπνο της μα το κρύβει όσο μπορεί με επιμέλεια)
αραιό κίτρινο – ιπτάμενες στραφταλιστές νεράιδες στο φως του ξημερώματος-
είναι εαυτός αυτός που αρμόζει μεσημέρι; αναρωτήθηκε.
ναι, είναι εαυτός αυτός -απάντησε μόνη της- ιδανικός για χαζοκόριτσα.
της χρειάζονται πια ρόλοι αφελούς και σήμερα τους βγάζει εύκολα.
κάποιος πλησιάζει απαλά το χαζοκόριτσο.

κοίτα να δεις τι εύκολη ζωή που της προέκυψε..

mi chiamo Paolo…
δροσίστηκαν τα ακροδάχτυλα στο κυματάκι που κύλησε κάτω απ’ τα πόδια της
τα ίχνη της στην άμμο απαλύνθηκαν, στο επόμενο θα σβήσουν πια ολότελα
και μετά θα φτιάξει άλλα, όπως τα θέλει..
είναι η μέρα της σήμερα.. επιτέλους είναι η μέρα της…

τετάρτη 28 οκτωβρίου 2009