σου έδωσαν ζωή από υποχρέωση

κι αυτή σε άφησε να περιμένεις

στο σκοτεινό δωμάτιο

εσύ πάλι την άφησες ν´αποφασίσει για σένα

σαν μαλακή καρδιά που προσποιήθηκε

του κόσμου τη σκληρότητα πως φοράει

αντίστασης προσαρμογή καθώς

ο σκληρός το χώμα αδιάφορα αγγίζει

μα τον ουρανό αδυνατεί

κι ούτε καν ψηλά τον νοιάζει να κοιτάζει

 

σαν δίωρη θεατρική παράσταση

που έδωσες και τέλειωσε

απ´τη γωνιά τώρα ανασαίνεις σιγανά

απλότητας προσαρμογή αυτή

που το χρόνο σου αθόρυβα μετράει

 

μέσα μου θυμάμαι και συγκρίνω

δεν ξέρεις πως μπορώ

 

είναι γιατί αποδοχής προσαρμογή

ελέγχει τα άκρα της ζωής σου

και τυφλό σε αφήνει

να μη διακρίνεις του κόσμου την αναίδεια

που εισχωρεί στο παράξενο

στο αδύναμο

στο ξένο

στο αλλιώτικο

 

θυμάμαι και συγκρίνω αναιδής κι εγώ

επιδέξια αδικώντας κάθε έναν

μπορεί και επιχαίροντας καμιά φορά

ώστε να σε υψώνω στα σημεία

ποτέ δεν πίστεψες πόσο πολύ σε αγαπώ

ποτέ δεν με χρησιμοποίησες στ´αλήθεια