παλιά ήταν πιο εύκολη η χαρτούρα

τη μάζευες σ´ένα ντοσιέ μαύρο κατά προτίμησιν

χοντρό κουτί που ασφάλιζε με λάστιχα

ή άλλο με μεταλλικές θηλειές και ελατήρια που γρήγορα χαλούσαν

χρειαζόσουν και κείνον τον σιδερένιο διακορευτή

που για δυο τρύπες όλο κι όλο σε στάνταρ αποστάσεις

φορτωνόσουν ένα βαρύ μάλλον ογκώδες εργαλείο

μικρά μεγάλα λευκά χρωματιστά χαρτιά

κόλλες γραφομηχανής αψεγάδιαστες

ή οι ανάποδες των χρησιμοποιημένων

μα και χαρτοπετσέτες σ´όλα τα χρώματα

κουρέλια σκισμένα με το χέρι ή τυπικά Α4 ή Α8

με μολύβι και μελάνι

καμιά φορά με χρώματα από ξυλομπογιές

ή από κείνους τους περίεργους στυλούς

με το γαλάζιο πράσινο και κόκκινο

που τέλειωνε πρώτα το γαλάζιο

και το πράσινο άντεχε

μέχρι να πρασινίσουν οριστικά οι σελίδες σου

γράμματα πλαγιαστά ή ίσια

τρελλαμένα ή τακτικά

μικρά ή κεφαλαία

με τόνους ή χωρίς

περισπωμένη που έμοιαζε μάλλον με βαρεία

μουτζούρες και συμπληρώσεις στα περιθώρια

και χι αβέρτα μικρά και μεγάλα

για συχνές ακυρώσεις και διαγραφές

χι από κείνα που η μύτη έγδερνε το χαρτί

από το πάθος της ακύρωσης που σε κατείχε

μπρος και πίσω γραμμένα φύλλα

που έπρεπε να αριθμείς σελίδες μήπως χάσεις τη σειρά

κι οι τόσες σημειώσεις άτακτες

καταντημένες δυσανάγνωστες καμιά φορά κι επίτηδες

από έναν αδικαιολόγητο φόβο των άλλων

τί θα σκεφτούν για σένα όταν θάχεις πεθάνει και τα βρουν

ό,τι και να σκεφτούν θα το ερμηνεύσουν με βάση τον εαυτό τους

γλυτωμός δεν υπάρχει από τον εαυτό του καθενός

εξάλλου ευανάγνωστοι τύποι δεν υπάρχουν

κακοερμηνευμένοι είμαστε όλοι

συμπεραίνω ότι όλες οι μεταθανάτιες εικόνες πάσχουν

μόνον ο εικονιζόμενος όμως το γνώριζε

γι αυτό άσκοπο είναι να κάψεις τη χαρτούρα