το πρωινό αχνοφέγγει

χειμώνας είναι

η ώρα επτά

στο κρεβάτι καθισμένη ανατολίτικα ακούει προσεκτικά τη σιωπή την τυλιγμένη γύρω της

έξω αέρας να φυσά ξεκίνησε

τα τενεκέδια που κυλάν στο δρόμο τη διαλύουν άσπλαχνα

μα πόσο τη χρειάζεται τη σιωπή αυτή..

«πουλιά πετούν όταν φυσά αέρας;» αναρωτιέται

-κάθε φορά που ο βαρδάρης σφύριζε αυτή το ίδιο ανόητο πράγμα αναρωτιόταν-

οι θόρυβοι της ψυχρής νύχτας αναστατώνουν τη ρέμβη της

θέλει να χαθεί στην αναπόληση μα ο χειμώνας την εχτρεύεται

«τώρα τυλίγει τα μακριά του χέρια γύρω μου

με σφίγγει στο ζεστό του στήθος..»

μισοκλεισμένα μάτια

χρώμα κατέφθασε πολύ

τη λούζει η ανάμνηση

ξανά το πνεύμα του αέρα θορυβεί

την ξύπνησε

πώς θα προκάμει τώρα να χαρεί πριν το φως της πάρει μακριά το όνειρο;

παρασκευή 23 ιανουαρίου 2015