έβλεπα πριν την ιστορία με το ορφανό, έγκλειστο στο ορφανοτροφείο, και θυμήθηκα: τη λέγανε Στεργίου, μια ψηλή ξερακιανή γιαγιά την έβλεπαν τα μάτια μου, κομμάτι αγιούσα, καλή μου φαινότανε. πρώτη γυμνασίου, μας έκανε γεωγραφία. 20 Οκτωβρίου 1967 ήτανε, πριν από λίγο έψαξα και βρήκα ότι ήταν μέρα Παρασκευή, δεν το θυμόμουν.

την περίμενα στην πόρτα της τάξης, ήμουν πάντα καλή και συνεπής μαθήτρια, της είπα «κυρία δεν μπόρεσα να διαβάσω», «γιατί Δέσποινα;» με ρώτησε, «πέθανε ο μπαμπάς μου και είχαμε την κηδεία» απάντησα. με κοίταξε στα μάτια λυπημένη. «το καημένο το ορφανό» μονολόγησε.

από τότε μίσησα και αυτήν την καλή κυρία και τη λέξη «ορφανό». τα ίδια εκείνα Χριστούγεννα με πήρανε μαζί με μερικές ακόμα συμμαθήτριες να πάμε να μοιράσουμε δώρα στο ορφανοτροφείο «Μέγας Αλέξανδρος». έβλεπα τα κοριτσάκια γύρω μας να τιτιβίζουν και να ανοίγουν χαρούμενα τα πακετάκια τους. «εγώ δεν είμαι σαν κι αυτά» σκεφτόμουνα..

ήμουν ορφανό τελικά..