17:22: πιάστηκα να ταξινομώ τις φωτογραφίες της νεότητας. τα χρώματα έχουν ατονήσει, τα περιγράμματα το ίδιο. θα μπορούσα να ζωντανέψω λιγάκι εκείνες τις άτονες, του ‘70. έβαλα το σκάνερ σε λειτουργία. πάει-έρχεται θορυβώντας η φωτεινή μπάρα, το αποτέλεσμα στην οθόνη μου φέρνει δάκρυα. ανοησίες, η ζωή μου χαρίστηκε στο χρέος. βάλθηκα να σκέφτομαι τη διαφορά ανάμεσα στο χρέος και την υποχρέωση. δεν ήταν από υποχρέωση που μακρυδρόμησα, από χρέος ήταν.

κοντές κινήσεις με το ποντίκι, και στην οθόνη μου χαρίζονται τα χρώματα. ποια γκάμα να διαλέξω; δουλεύω βιαστικά τρεις εκδοχές. γιατί όχι την πιο χαρούμενη; καταλήγω πάλι στη μουντή αλλά προχωρώ σε μια καλλιτεχνική – δικαιολογούμαι- κίνηση: discard color…

δέκα τους όλο κι όλο πείραξα, αρκετά χρώματα κατάργησα για σήμερα. ίσως αύριο αγγίξω λίγη αισιοδοξία..

20:02. ο ήλιος δύει. νυχτώνει ξανά. εγώ θα ξημερώσω, άλλοι όχι. και αύριο πάλι τα ίδια, μέρα βγαλμένη με καρμπόν. θα κοιμηθώ λίγο, το πρωΐ θα καθαρίσω το γατί, θα σιδερώσω τις μάσκες. το απόγευμα θα βγω στους άδειους δρόμους. ίσαμε να χαθεί το φως, μόνη μου θα περπατώ. θα ακούω τις σόλες μου στην άσφαλτο, θα στήνω αυτί να πιάσω τον απόηχο του πατήματος, κανένας γύρω, τακτικά παρκαρισμένα τα αμάξια μονή σειρά, κλεισμένα τα καπάκια στους κάδους, έχουν κλαδέψει τα δέντρα, μια ζωή είχαν κι αυτά και πέθανε προσδοκώντας μιαν άλλη, πολλές ζωές χαθήκαν καθώς βαδίζανε αμέριμνες, αφού πρώτα μετατράπηκαν σε αριθμούς δεμένους στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού.

γυρνώντας θα τηλεφωνήσω. στους φοβισμένους μου θα ταιριάξω ανέμελη φωνή, θα σκεφτούν ακούγοντάς με «αυτή δεν έχει ανάγκη», έτσι θα τους παρηγορήσω. στους λογικούς μου θα αφήσω τη φωνή μου όπως είναι, θα σκεφτούν ακούγοντάς με «ο κόσμος υποφέρει γιατί δε ξέρει να οργανώνεται», θα τους συγχαρώ που είναι έτοιμοι. «ας προσέχουμε για να έχουμε», θα πω σε όλους. «προσέχω όσο μπορώ» θα μου απαντήσουν οι φοβισμένοι. «εσύ να προσέχεις, θα μου απαντήσουν οι λογικοί»..

μετά θα επιχειρήσω να πείσω τον εαυτό μου ότι αύριο όλα θα είναι καλύτερα…

κατόπιν θα βουτήξω στις εκδοχές των κοινωνικών δικτύων. τότε θα είναι η ώρα που θα ακούσω τη φωνή μου να μιλάει μέσα μου: «κοίτα πώς γίναμε.. να αποφεύγουμε τον διπλανό, να κρύβουμε άβαφα τα χείλη πίσω από πανιά, να ασπρίζουν εκδικητικά τα μαλλιά μας, να κοιμόμαστε μόνοι μας χωρίς ελπίδα, να είναι το αύριο αλλιώτικα άγνωστο από όσο ίσαμε τώρα, όσους αγαπάμε να τους αρνιόμαστε για το καλό τους, όσους δεν αγαπάμε να τους ξεχνάμε.. καταντήσαμε..»..

απρίλιος του 20