λέει αυτή:
τ´αφήνεις όλα για αύριο
όλη μέρα δουλεύεις κι ασχολείσαι και δεν προλαβαίνεις πάλι
πόσα νομίζεις ότι μπορείς να προκάμεις αύριο;
σαν και σήμερα θα είναι το αύριο
σήκω, πάνε, γύρνα, φτιάξε, μίλα, διάβασε, μη γελάς
τα ίδια πάλι
μια συγκαλυμμένη θλίψη δηλαδή

λέει ο γάτος της:
όλο για αύριο με αφήνεις
θέλω να παίξουμε και όλο μου ξεφεύγεις
περνάς δίπλα μου τάχα αδιάφορα
και μουγκρίζεις μόλις ακουμπώ τα πόδια σου με τα μικρά μου δαχτυλάκια
τρίβω τα μάγουλά μου στο τραπέζι κι εσύ αδιαφορείς
τρέχω πάνω κάτω, πηδάω ψηλά, όσο πιο δυνατά μπορώ και συ κάνεις πως δεν ακούς
ναι, θα περιμένω όσο χρειαστεί για να με παίξεις

tomorrow, and tomorrow, and tomorrow
creeps in this petty pace from day to day..

πέμπτη 20 αυγούστου 2020, 00:36