στη Μαρία Χ. που δε χώνεψα ποτέ μου

σπάνια που περπατώ χωρίς βιάζουσα πρόθεση,
πρωί ή νύχτα, φως γύρω μου ή όχι, καμία σημασία
τοπίο με περιπατητές ή όχι, καμία σημασία,

τότε
ανάμνηση σα νοσταλγία που πονάει ξεπηδάει μέσα μου αναπάντεχα.
αφορμή είναι το πνεύμα του αέρα που διακινεί τις μυρωδιές,
αφορμή είναι το χρώμα του φωτός που ενώνει τις εικόνες,
αφορμή είναι θαρρείς μια σταγόνα ελπίδας που αναδύεται (παράταση ζωής ελπίζω).

τότε θυμάμαι..
θυμήθηκα και σήμερα, σαν να ‘γινε πριν λίγες μέρες..
τη σημασία που είχε στα νεαρά μάτια μου μια μαυροβαμμένη χοντρή της γειτονιάς..
η Μαρία η Χ. που την τριγύριζαν τ’ αγόρια σωρό..
μακριά μαλλιά σιδερωμένα, πράσα τα λέγαμε, κατάμαυρα μπλεβίζοντα,
λεπτά μακριά δάχτυλα, χοντρά τεντωμένα μπούτια, μαύρο κοτλέ παντελόνι,
τα νεαρά μου μάτια άσχημη και άγρια τη βλέπανε,
μα ζήλευα τον κύκλο που την έσφιγγε..

Μαρία; ζεις;

27 ιουλίου 2014, 1:31 πρωί της κυριακής