σχεδόν πάνω στο μαξιλάρι μου διέκρινα στα σκοτεινά -δεν το λέω σκοτάδι γιατί δεν είναι, τυφλότητα προσεγγίσιμη είναι και όχι σαν αυτή των τυφλών που κρατούν γερά το προνόμιο της εσωτερικής καταβύθισης-, τη σκούρη μορφή του. χαμογέλασα που είχα περάσει από πάνω του χωρίς να το καταλάβω. δεν είμαι σίγουρη αν άκουσα ή το ένιωσα…