του Αντώνη, που η φωνή λιγόστεψε

επάγγελμα πουτάνα, το συνήθισε,
καμιά φορά σαν μοναχή πιο σοβαρά το παίρνει,
άλλοτε πάλι σωπαίνει κι αφουγκράζεται
μικρές φωνές που ξεπηδούν μέσα της άτακτα.
η κάθε ώρα σκέτη επανάληψη,
η κάθε στιγμή μικρότερη κι ασήμαντη.
ο λόγος τους σαν μούγκρισμα αρθρώνεται.
μπορεί και να ´ναι, δεν τον ακούει άλλωστε,
όλοι τα ίδια λένε, παλιότερα τα μέτραγε,
τώρα επανάληψη, μονοτονία, ένα χρώμα, μια οσμή,
μα τελευταία που η προσμονή του ιδέα της απόμεινε,
τον νιώθει ώρες-ώρες πάνω της, εντός της και ολόγυρα
ακούει τη δική του την απαίτηση,
η ψυχή υπακούει, το αίσθημα αναδύεται,
χαμογελάει μισοσκότεινα κι έτσι βολεύεται και πάει..

τετάρτη 20 αυγούστου 2014