ντράπηκα να σου πω Μη με ξεχάσεις.
κοίταζες για ώρα τον ιβίσκο με θαυμασμό
το ίδιο ψηλοί κι οι δύο.
λίγο μετά σ´αποχαιρέτησα.
απλοϊκά σχεδόν. δράμα καθόλου δεν υπήρξε.
δέθηκαν τα χέρια λίγα δευτερόλεπτα
το βλέμμα περιείχε ειλικρίνεια,
οι ευχές που ανταλλάξαμε μάλλον τυπικές
και μόνον οι απαραίτητες.
σκέφτηκα να σου πω Μη με ξεχάσεις
δεν τόλμησα. μοιάζω άφοβη μα δεν τολμώ
να ζητήσω τίποτε για μένα
αφήνοντας τους άλλους να μετρούν
χρόνο, αισθήματα, επιθυμίες
να αρθρώνουν λέξεις, όλα όπως αυτοί τα θέλουν.
όμως μπορεί και κάποιοι απ´αυτούς να περιμένουν
σαν και μένα από τους άλλους να μετρήσουν.
με τούτα και με κείνα φεύγει ο καιρός
ο ιβίσκος μαράθηκε τα χέρια ζαρώνουν
οι τελευταίες εικόνες ακινητοποιήθηκαν
στις ζάρες του μυαλού μου
και γράφω ελπίζοντας ότι θα διαβάσεις
αυτά που δεν μπόρεσα να πω.

ιούνιος 2017