έπειτα κίνησε μονάχος μια βόλτα ερημική
τώρα που ο χρόνος λιγοστεύει
κι οι μέρες μεγαλώνουν όσο νάρθει πάλι το φθινόπωρο.
μπορεί και να προλάβει, υπάρχει η τύχη
και το στοίχημα συγκεχυμένο και θρασύ το έβαλε
με τον εαυτό του πρώτα κι ύστερα με το χρόνο.
τρανσβεστισμός για
να γράψει, να δέσει, να μιλήσει, να νιώσει, να αγαπήσει,
να αντέξει, να στηρίξει, να γκρεμίσει και να χτίσει,
τόσο πολύ ακόμα, ήταν πάντα του ακραίος.
βαδίζει στο σκοινί από τη μιαν άκρη της ζωής στην άλλη
γρήγορη ζιγκ ζαγκ γραμμή γι αυτόν μα συνεχόμενη ακόμα
δειλιάζει να τη σπάσει μη και χυθούν οι μισοτελειωμένες εκδρομές του νου
αυτή η αλήθεια που υποκρίνεται πως δεν υπάρχει.
στο μυαλό του συνωστίζονται άναρχα τα θέλω, τα μπορώ, τα νιώθω,
τα παίρνω, τα κρατώ, τα προχωρώ, τα προωθώ
κάθε τι ιεροτελεστία γίνεται, γάμος, χαρά, χαμός, απώλεια
όλα τα μεγαλώνει ακόμη κι από μικρούλες αφορμές
-ήταν ανέκαθεν καλός στον πολλαπλασιασμό-.
τις τελευταίες μέρες νέοι και γέροι από το έργο του πεθαίνουν αδιακρίτως.
χαμογελά που σκέφτεται διαταραχές της γραμμής, ωστόσο αναμενόμενες.
η δική του πώς θα σπάσει είναι το ζήτημα.
τότε θα γελάει που ευτυχώς δεν πρόλαβε να γεράσει.