με όρισες αγάπη και με έθρεψες

με δύναμη εκτινάχθηκα στο σύννεφο

μαζί ακολούθησες θαρρώ για λίγο

μα σύντομα με άφησες να πέσω

να χαθώ

να σβήσω

αδιάφορος..

κατόπι να προσποιηθείς πως φλόγα έγινες

και σώζεις τη χαρά που δε μου έδωσες

 

πέφτω διαρκώς.. και πάλι μόνη μου σηκώνομαι

και πάω πίσω και δονούμαι και αρνούμαι και ίσταμαι

μα δε μου χάρισες ούτε μια σκέψη

ούτε έναν ύπνο

ούτε ένα πρόσωπο

 

κενόψυχο άβαταρ συχνά σε εκπροσώπησε

κι εγώ μακρύ λυπητερό τραγούδι χόρεψα στο γάμο με την άρνηση

κι όσο η τελετή διαρκούσε

φωτάκια στον ορίζοντα θαρρείς και διέκρινα

έρχεται το καράβι έλεγα να πλεύσουμε μαζί

 

μα εσύ..

φύλαξες σκοινί του κρεμασμένου όμορφο

καλοπλεγμένο κι άθικτο

μου το ’δειχνες να χαίρομαι

«για τη διαδρομή μας είναι που το σχεδίασα»

με ενθάρρυνες πως ίσως θα μου χρειαστεί και καθαρό να το κρατήσω

να δέσω στο λιμάνι θα με βοηθούσε τάχα νόμιζα

ποτέ δεν μου είπες καθαρά για το άπειρο μηδέν που μου ετοίμαζες

η διαδρομή δική μου μόνο ήτανε

όσο εσύ εκ του ασφαλούς σε θάλασσα εικονική επέπλεες

 

γοητιλίκι άχρηστο να ξεστομίσει αλήθειες δεν μπορεί σκεφτόμουνα

-βλέπεις δικαιολογία είχα μία πάντα έτοιμη για σένανε-

δεν έπλευσα

δεν έμεινα

δυο μέρες μόνον

την αγαπάς..

μα πνίξου

χάσου

πέθανε

ανάθεμά σε κενόψυχο άβαταρ

 

 

ΥΓ. γραμμένο το σάββατο 12 απριλίου 2014 για πρόσωπο, οὗ οἶδεν ὁ θεός τό ὂνομα, με συναισθηματική ψυχική διαταραχή που αποκρύπτει επιμελώς και παραπλανά..