εδώ έπηξα στη χαρτούρα, εγώ που απαρνήθηκα το χαρτί από το 1993 και δώθε προς χάριν του υπολογιστή…
φυσάει και ο κλιματισμός και τα παίρνει, τί να πρωτομαζέψω δεν ξέρω.
ωστόσο ασχολούμαι με έρωτες και είμαι συγχωρεμένη, λέω, μέσα στη χάρτινή μου αταξία.
έρωτες έμμετρους παρακαλώ, όπως τους κατέγραψαν πάλαι ποτέ γραίες, πιθανώς επηρεασμένες από τα επιτοίχια ημερολόγια, γραίες που είχαν λιγότερα τα χρόνια από τα σημερινά δικά μου (έτσι τις έβλεπα! πωπώωω, οποία δυσαρμονία εποχών!!).
και ιδού η γιαγιά Μαριάνθη, από εικοσαετίας μετοικήσασα εις τας αιωνίους μονάς, έγραψε περί το 1970, αλλάζοντας ερωτευμένους ρόλους, ως κορασίς και ως νέος:

λέγει λοιπόν η κορασίς στα ύστερα του κόσμου της παραπαίουσα:

Ω αργυρά πανσέληνος! μετρίασε το φως σου,
σε νέφη κρύψου ζοφερά ή όλη αμαυρώσου.
Να τραγουδήσω σκοτεινά τα βάσανα, τα πάθη,
όσα πληγώνουν και κτυπούν του στήθους μου τα βάθη.
Εκείνος που μ´ορκίσθηκε αιώνιαν φιλίαν,
μ´αρνήθη πλέον, μ´άφησε χωρίς καμιάν αιτίαν.
Ξύπνα ψυχή απάνθρωπη, αμέριμνη κοιμάσαι,
στα βάσανά μου δεν πονείς, στας θλίψεις δεν λυπάσαι.
Αιτία του θανάτου μου πως είσαι, συλλογίσου,
εις την στερνή μου τη στιγμή ολίγον ενοχλήσου.

αλλά και κείνος ο νέος… τι έρωτας!!

Εις έναν λόφον υψηλόν εκάθησα να κλαίω,
άρχισα εις την θάλασσα παράπονα να λέω.
Ω προσφιλής μου θάλασσα! τόσα ποτάμια πίνεις,
πιες κι αυτά τα δάκρυα πλατύτερη να γίνεις.
Κι αν όταν εις τας όχθας σου κατέβει η θεά μου,
ειπέ της πως πλημμύρισες από τα δάκρυά μου.
Ειπέ της πως εχάθηκε ο νέος που αγαπούσε
και εις τον κόσμον με αυτόν πάντα μαζί θα ζούσε.

έχω και άλλες γραίες..
οσονούπω και εμένα..

τρίτη 13 ιουνίου 2017