έπνιξες στο στήθος το γήινο λόγο μη τυχόν και ακουστείς
δεν μεταφράζεις τίποτε μέσα σου
όλα μόνο συμβαίνουν και μόνο ρέουν
και κατευθύνονται στη θάλασσα
που καταδεκτικά θα τα ρουφήξει
σαν συνέπεια της ροής προς το κατώτερο μεγάλο.
ούτε βουή ούτε ψωμί.
διάλεξες γωνιά για να σταθείς στο ένα πόδι
ασκήσεις ταπεινότητας στο ρεύμα που σε τύλιξε.
προσπάθησες να κατανοήσεις την ύλη της μοίρας σου
όσο να μάθεις πως άυλες είναι όλων οι μοίρες τελικά
από το τελευταίο κιόλας φως της πρώτης μέρας τους
τότε που χαράσσονται στου καθενός μας τα πατήματα.
αφηρημένα ουσιαστικά χορεύουν στη σιωπή σου
οι έννοιες που αγάπησες κι εχτρεύτηκες.
ροή να υπάρχει μοναχά κι ας χάνεται στη θάλασσα.
ούτε χαρά ούτε κορμί.

και δω τα χέρια μου ανοιχτά σε περιμένουν.