1970. έγχρωμη φωτογραφία της Ολίβια Χάσεϊ-Ιουλιέττας κολλημένη στον τοίχο του δωματίου μου. 4 Χ 4 Χ 4 ήταν το δωμάτιό μου, με ροζ τοίχους και ξύλινο ταβάνι βαμμένο με λευκή λαδομπογιά. ξαπλωμένη εγώ έχω το δεξί μου πρόσωπο βυθισμένο στο μαξιλάρι και βλέπω τον κόσμο με το αριστερό μάτι. η Ιουλιέττα απέχει από μένα 3,5 μέτρα αλλά.. δεν τη διακρίνω, μια τετράπλευρη σκούρη θαμπή κηλίδα βλέπω και πετάγομαι αλλόφρων ορθή. έτσι ανακαλύφθηκε ότι είχα μεγάλη μυωπία (4,5 βαθμούς ! στο αριστερό και 0,75 στο δεξί, μωρέ τα θυμάμαι κιόλας !!), μα δεν το είχα ως τότε καταλάβει γιατί η φύση μ´έφτιαξε να βλέπω κοντά με το αριστερό και μακριά με το δεξί, κι ακόμη έτσι είναι, μόνο που η διαφορά έχει μικρύνει (αυτός είναι και ο λόγος που δεν φοράω γιαλιά στην ηλικία μου, αν και έχω δύο σετ, ένα για το σινεμά και τα συνέδρια και ένα για όταν κουράζονται τα μάτια μου από τα μικροσχέδιά μου).

πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά;

μου είχε πάρει η μάνα μου κάτι γυαλιά από τον Σχινά με χοντρό σκελετό, που απορώ πώς δεν είπα όχι εκείνη την εποχή που όλο όχι έλεγα, και δεν ένιωθα πολύ καλά στο Γυμνάσιο μ´αυτά, γι αυτό και δεν τα πολυφορούσα.

εκείνη η αχώνευτη καθηγήτρια των Λατινικών που είχαμε, η Γιαγκίνη, με εντόπισε ένα πρωί που ήμουν ψου ψου ψου με τη διπλανή μου στην τάξη. «έι, εσύ εκεί, η διοπτριοφόρος…».

όπως παρατηρείτε και εσείς, δικαίως δεν τη χώνευα..

23 Μαρτίου 2019