κινηματογράφος Διονύσια. κάπως παράξενος μου φαινόταν εξωτερικά, μα μετά μου έκλεβε την προσοχή η τεράστια, ζωγραφισμένη, πολύχρωμη αφίσα του Σήμερον. εδώ είδα με τη μαμά μου το Αντώνιος και Κλεοπάτρα στα εννιά μου. πρώτη μου φορά θα έβλεπα την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. περιμέναμε στο απέναντι πεζοδρόμιο ώρα στην ουρά. κάτι από ανοιχτές ομπρέλες θυμάμαι, έβρεχε; μου είχε πάρει η μαμά μου από το περίπτερο απέναντι μια σοκολάτα Μπιάνκα. ήταν λευκή, πρωτιά, ως τότε όλες ήταν σοκολατιές. είχε εξώφυλλο κόκκινο και άσπρο. ο Ρεξ Χάρισον δεν μου άρεσε καθόλου, τα παιδικά μου μάτια τον έβλεπαν γέροντα.

χρόνια πριν, μπορεί το 1985, είδα σε περίπτερο της Δ.Ε.Θ., σε έκθεση σχεδίων από τους φακέλους των οικοδομικών αδειών που τηρούνται στο ιστορικό αρχείο της Πολεοδομίας, τα μοναδικά αρχιτεκτονικά σχέδια αυτού του κτηρίου. μεγάλη απώλεια για την πόλη η κατεδάφιση αυτού του σινεμά, και όχι μόνον αυτού. μετράει πολλές απώλειες ισχυρού παρελθόντος η πόλη μου. πάντα γεννημένη για να χάνει. δε βαριέσαι, σούπερ μάρκετ θα γινότανε.

έτσι χαθήκαν και τα Τιτάνια. μπαίναμε σε μιαν αυλή και σα να θυμάμαι εκεί ένα εκκλησάκι. κρυμμένη στο υπερώον, γιατί το έργο ήταν ακατάλληλον δια ανηλίκους, ήμουν κάπου επτά, είδα με τη μαμά μου τα Παιδιά του Πειραιά. από τη φωτεινή αυτή ασπρόμαυρη ταινία βλέπω ακόμη μπροστά μου την Ίλια να φοράει βιαστικά τα παπούτσια της για να βγει στη γύρα. όταν πολλά χρόνια αργότερα ξαναείδα την ταινία, η σκηνή αυτή δεν μου έκανε καμία εντύπωση. μάλλον τότε είχα εντυπωσιαστεί γιατί δεν είχα ξαναδεί τέτοια παπούτσια ούτε τόσο μακριά πόδια. η ξαδέλφη της μαμάς μου Όλγα Ρήγα ήταν ταξιθέτρια στο σινεμά, εξ ου και η απόκρυψή μου στο θεωρείο. αν και είχε παραμείνει αρκετά χρόνια ακόμη στην ταξιθεσία του Κινήματος ελληνιστί, δεν με ξανάβαλε ποτέ στη ζούλα σε καμιά ταινία. η μαμά έλεγε ότι το αφεντικό την είχε κράξει άγρια.

θυμάμαι και τον κινηματογράφο Αβέρωφ στην οδό Λαχανά, με άσπρες πολυθρόνες σκηνοθέτη και χαλίκια στη γη ανάμικτα φίφτι-φίφτι με ξεραμένα φλούδια από σπόρια. άλλαζε δυο έργα την εβδομάδα, Δευτέρα και Πέμπτη. εκεί είδα το Ρωμαίος και Ιουλιέττα, πρώτη προβολή, αλλά στο συνοικιακό σινεμά, και το Ντίο κόμε τι άμο με την Τζιλιόλα Τσινκουέτι, που τραγουδούσε με αγγελική φωνή το ομώνυμο τραγούδι, μα και άλλα πολλά έργα δυο φορές τη βδομάδα πηγαίναμε παρέα με τα παιδιά της γειτονιάς, φορτωμένοι με τα σπόρια μας, εκεί είχε και χοτ ντογκ. το σινεμά συνόρευε με τα πλυντήρια του Αργυρίου. το κτίσμα ερειπωμένο υπήρχε ως πριν λίγους μήνες πριν, τώρα εκεί χτίζεται νηπιαγωγείο. η μαμά μου, όταν ήμουν μικρή, με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε για σιδέρωμα στον Αργυρίου τις κουρτίνες του σπιτιού, που τις κυλούσαν οι εργαζόμενες ανάμεσα σε δυό τεράστιους αχνιστούς κυλίνδρους -όλα τα μεγέθη τότε φάνταζαν μεγαλύτερα στα παιδικά μου μάτια. είχαν μια περίεργη μυρωδιά τα πλυντήρια του Αργυρίου, από την καναζίνα έλεγε η μαμά μου, και γω ποτέ δεν έμαθα τί ήταν η καναζίνα, ήμουν όμως βέβαιη ότι ήταν κάποιο φτηνό καυστικό καθαριστικό, που εμείς δεν παίρναμε σπίτι μας, γιατί ο μπαμπάς μου είχε λεφτά και δεν αγοράζαμε φτηνοπράματα.

θα πήγαινα ακόμη μια βόλτα απόψε στον Απόλλωνα, αλλά το Στασέρα μι μπούτο του Ρόκυ Ρόμπερτς μάλλον ζητάει ένα άλλο αφιέρωμα..

2 ιουλίου 2021