ήμουν κάποτε παιδί με όνειρα 

έτσι λέγαμε τότε τα παιδιά που δεν άφηναν το χρόνο τους ελεύθερο..

ήταν 1975..

ήμουν 20 χρονών..

και τα ήθελα όλα με τάξη και στην ώρα τους..

ζούσα τη μισή μου ζωή στο 301, το σπουδαστήριο ήταν..

ό,τι άκουγα στο μάθημα, το πολλαπλασίαζα..

διάβαζα όλη τη βιβλιογραφία που μας υποδείκνυαν και σκάλιζα όλα τα ράφια.. 

ξεφύλλιζα συνέχεια βιβλία, όλη μέρα..

και τις δελτιοθήκες της βιβλιοθήκης, ασταμάτητα..

μιλούσα σιγανά και μόνον όταν έπρεπε..

τις πρώτες απογευματινές ώρες έμενα μόνη μου, μου φτάναν τα μπισκότα από το σπίτι μου..

όταν επέστρεφα σπίτι, καθαρόγραφα ακούσματα και διαβάσματα..

έκανα σκίτσα ό,τι ήθελα να θυμάμαι.. ακόμη έτσι δουλεύω..

τότε δεν είχαμε φωτογραφικές μηχανές και κινητά και σκάνερ και ocr και photoshop και.., και.. ένα φωτοτυπικό είχαμε όλο κι όλο, με περιορισμούς κι αυτό..

θαύμαζα λίγους καθηγητές και βοηθούς, έτσι τους λέγαμε τότε, τώρα δεν ξέρω πώς τους λένε..

έναν, τότε βοηθό που ζει ακόμη, δεν τον θαυμάζω εδώ και πολύ καιρό, γρατζούνισε την αφοσίωσή του στην αρχαιολογία για το οικονομικό του συμφέρον και έναν αφελή «επιστημονικό» ανταγωνισμό..

λάτρευα τη μυθολογία και προπάντων ζωγραφισμένη πάνω στα αγγεία..

δεν είχα ακόμη συνειδητοποιήσει πως έβλεπα αγιογραφίες και βίους αρχαίων αγίων, σαν εξιστόρηση παραμυθιών τα έβλεπα..

πολύ αργότερα η σχέση μου με τη βυζαντινή αρχαιολογία, που όψιμα είχα αποκτήσει, με έκανε να καταλάβω την ομοιότητα..

η λέξη «μυθολογία» μάλλον έφταιγε, σαν παραμυθολογία μου ακουγόταν..

και η συμπάθειά μου προς την καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο από την αγγειογραφία ξεκίνησε..

αφιερώνω τις τότε ζωγραφιές των διαβασμάτων μου και τις σημειώσεις μου μέσα και έξω από την αίθουσα διδασκαλίας στους νεαρούς αρχαιολόγους..