παιδί των καλών τεχνών, παρά τρίχα μέσα στην ομώνυμη σχολή, καθώς ο πατέρας μου έκρινε τότε ότι το μοναχοπαίδι του δεν πρέπει να φύγει για να σπουδάσει στην Αθήνα

δίνω πάντα στο νεοελληνικό μου κόσμο στις καλές τέχνες την αρχαία σημασία του «καλός», αλλά και όλες εκείνες τις σημασίες που ο Δημητράκος συγκεντρώνει διαχρονικά (ωραίος, ευειδής, όμορφος, αγαπώμενος, πρέπων, σωστός, ενάρετος, ευχάριστος, ωφέλιμος).

κάθε τέχνη λοιπόν που έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, εισπράττει το σεβασμό και τον θαυμασμό μου, είτε έχω τη φυσική ή πρακτική δυνατότητα να την ασκήσω είτε παρατηρώντας την. η καταγωγή μου από τη Μικρά Ασία μου χάρισε μάτια και τρόπους προσέγγισης, αισθάνομαι δε την ανάγκη να την αναμεταδώσω και να την εξηγήσω με όποιον τρόπο μπορώ.

έτσι σήμερα το πρωί εξηγούσα στη συνομίληκή μου εμπειροτέχνισσα ράφτρα της γειτονιάς τη σημασία που έχει η πρόθεση του καλλιτέχνη στον τρόπο που εμείς οι σύγχρονοι αντιμετωπίζουμε το έργο του και για ποιό λόγο δεν χρησιμοποιούμε τη γαζωτική μηχανή για να ανανεώσουμε ένα φιλέ που έφτασε από το παρελθόν στα χέρια μας. δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι η βελόνα της γαζωτικής τέμνει την κλωστή και δεν την αγκαλιάζει. της έδειξα το εικονιζόμενο έργο της μητέρας μου, από την εποχή της κατοχής ή λίγο μετά, θαύμασε και κατάλαβε. και δεν ήταν φυσικά αυτό το μόνο παράδειγμα, που χρησιμοποίησα.

είμαι πλούσια λοιπόν, έχω μια συλλογή από καλές τέχνες μέσα μου και γύρω μου.

21 δεκεμβρίου 2017