διάβασα κάπου σήμερα σε κάποιον φίλο ή φίλα διακείμενο ή ό,τι άλλο, δεν θυμούμαι, ότι δεν θέλει λέει να τον θυμούνται όταν πεθάνει και μετά..
εντυπωσιάστηκα και βάλθηκα να σκεφτώ πάνω σ´ αυτό..
έχουμε λοιπόν και λέμε:

1) θες, δε θες, θα σε θυμάται η δική σου γενιά μέχρι να μετοικήσει και αυτή, τέκνα, αδέλφια, ξαδέλφια, μαθητές, εραστές. θα σου βάλουν κι ένα τόνο μάρμαρο για μνημείο από πάνω σου, θα κατσιάσει με τον καιρό το μάρμαρο, το ρετσίνι θα πέφτει πάνω του, οι πευκοβελόνες κι αυτές, όσο νάναι. αν όχι, η πολλή ασπρίλα θα απαιτεί πρόβλεψη για μαύρα γυαλιά. εφευρέθηκαν και κάτι εσώκλειστα κεριά εις αντικατάστασιν του επιστάτη, τα επιλεγόμενα «κεριά μνήματος«, που γεμίζει ο τόπος από την απέταχτη πλαστικουρία σε χρώμα σάπιο μήλο («πόσων ημερών το θέτε το κερί σας;»). κόλπο είναι αυτά τα κεριά για να μην έχουν οι επιστάτες στο κεφάλι τους να ανάβουν καντήλια. να ξεχορτάριαζαν κιόλας.. το άγιο γαρμπίλι διευκολύνει τα πράγματα. στα κλασικά μνήματα των χωριών πάλι, όποιος πληρώνει τον επιστάτη, έχει το δικαίωμα να γκρινιάζει που δεν άναψε το καντηλάκι του πεθαμένου του, μα αυτός θα το ανάβει μόνον αν έχει κέφια (και πόσο αηδές το σκονισμένο πλαστικό μπουκάλι με το ταγκιασμένο λάδι σε αυτήν τη μαρμάρινη εσοχή-αποθήκη! αμ τα σπίρτα και τα λιωμένα κίτρινα κεριά πού τα βάζεις;). καναδυό μπουκέτα αγορασμένα από τη λουλουδού απέξω σύντομα θα αντικατασταθούν με πλαστικά που σύντομα θα σκονιστούν και θα ξεβάψουν. ως και στη Βαγγελίστρα παίζει αυτό και στο Πρώτο. πιο πέρα τώρα, στην περίπτωση που θα διάγουμε μέρος του επέκεινα βίου μας στο δημοτικό κοιμητήριο, μέρος αιώνιου βίου είναι, πρέπει να κάνουμε χώρο για τον επόμενο και οι οικείοι μας θα φάνε στο κεφάλι το βιαστικό ξέθαμμα. τυχόν διασημότητες εξ ημών θα τις τηρούν επιτόπου μέχρι να ψηφισθεί ένας ρηξικέλευθος δήμαρχος.. και αυτή η ιστορία με το σώμα που πρέπει να υπάρχει στη δευτέρα παρουσία για να αναστηθεί, φαίνεται ότι δεν πείθει κανέναν, όπως δείχνει όλο εκείνο το συμμάζεμα που λέγεται ανακομιδή και η σταδιακά επικρατούσα και πάλι μετά από κάτι εκατοντάδες ειδωλολατρικά χρόνια πυρά (αρχαιολόγοι και νεκροθάφτες ξέρουν καλύτερα).

2) θες, δε θες, θα σε θυμάται η επόμενή σου γενιά. τα παιδιά σου αν ζουν, όσο γερνάνε, θα αναστενάζουν στη σκέψη σου. τα εγγόνια θα σε θυμούνται αν έχεις και τους άφησες καμιά πνευματική παρακαταθήκη, την υλική θα την στολιστούν (ή θα την μεταφράσουν). θα σε θυμάται η κόρη της υπηρέτριάς σου που βασάνιζες τη μάνα της, η γειτόνισσα που κάνει το σταυρό της που γλίτωσε από σένα… άμα τυχόν έχεις εξ επαγγέλματος υπογράψει εν ζωή δημόσια έγγραφα, ο επόμενος στη θέση σου υπογράφων ουδόλως θα δεσμεύεται από την υπογραφή σου, «ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί», «είχαμε και τον παράξενο τότε, αλλά δε βαριέσαι, ο νεκρός δεδικαίωται» κλπ κλπ κλπ.. στην καλύτερη, να γραφτείς σε μεταλλικό επιτοίχιο καρτελάκι, που απλά θα διαβάζεται, ως ένα όνομα κοντά στα άλλα..

3) θες, δε θες, φτάσαμε 60 χρόνια μετά.. άμα έχεις γράψει τίποτα, όλο και κάποιος θα βρεθεί να το διαβάσει.. αν τυχόν και σε θέλει για βιβλιογραφική παραπομπή, καλό είναι αυτό.. αυτός βέβαια που θα τον διαβάσει μετά, μπορεί και να την προσπεράσει (πόσοι υπήρξαν πολυγραφότατοι αστέρες που όσο ζούσαν κανείς δεν διάβαζε τις υποσημειώσεις τους ώστε να ανακαλύψει εγκαίρως ότι αυτές πολύ θα διευκόλυναν το κούνημα του θρόνου τους; κι όμως κάποτε μετά κάποιοι τις διάβασαν, αλλά η αποκαθήλωση είχε επέλθει από μόνη της στο μεταξύ με διάφορους τρόπους..). άμα πάλι είσαι καλλιτέχνης, εξίσου γρήγορα θα σβήσεις. τα τρανταχτά ονόματα του παρελθόντος θα εξακολουθούν να παραγιομίζουν τις πινακοθήκες μα οι γκαλερί, αν υπάρχουν, θα εξακολουθούν να επιζούν με έγχρωμες επαναλήψεις, εν πολλοίς ανοησίες, που θα πρέπει να κάνει κανείς διδακτορικό για να ψάξει και να περιλάβει το όνομα (ως και οι αναδρομικές έχουν θέμα πια που το γράφουν στην αφίσα και τον κατάλογό τους και όχι όνομα. ελάχιστες οι εξαιρέσεις..). στους ηθοποιούς και στους τραγουδιστές τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.. τί θυμήθηκα τώρα: δεχόταν κάποτε, πολύ παλιά, στην οδό Δωδεκαννήσου η κυρία Τούλα, μέντιουμ, και η εφημερίδα Μακεδονία είχε πάντα μια διαφημισούλα της σε μια στήλη, με την ίδια νεανική της φωτογραφία πάντα με τα μαλλιά παζ -sic- (οι παλιοί ξέρουν το λάχανο και το παζ). θυμάται κανείς την κυρία Τούλα; μόνον εγώ και για μερικά δευτερόλεπτα αυτός που θα χαμογελάσει ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα στο υπόγειο της δημοτικής βιβλιοθήκης. θυμάται κανείς όλες τις Τούλες του Αστρολόγου; (μου ήρθε τώρα κι ένας κύριος Τουχάν ή κάπως έτσι, υπνωτιστής εκαλείτο, που είχε προστεθεί αργότερα δίπλα στο όνομά της κυρίας Τούλας και νομίζω πως ήταν ο σύζυγός της).

4) θες, δε θες, 90 χρόνια μετά θα είσαι μια-δυο γραμμές στα όποια αναγνώσματα.. αν υπήρξες διάσημος, έστω και δολοφόνος, όλο και κάποιος θα υπολογίζει «111 σήμερα από το θάνατό του»..

όσα χρόνια κι αν περάσουν, η επίσκεψη σε νεκροταφείο θα είναι εξίσου διασκεδαστική με την παρακολούθηση ταινίας μικρού μήκους. στα πράσινα νεκροταφεία μάλιστα, γύρω – γύρω, θα έχει πάντα φυτεμένες τριανταφυλλιές για λίγο χρώμα και όλο και θα τραβούν με το κινητό τους οι επισκέπτες τα τριαντάφυλλα. συμβαίνει κατά κόρον σήμερα. περιδιαβαίνοντας στα χαλικοστρωμένα μονοπάτια θα διαβάζουν τα ονόματα στους σταυρούς και τις πλάκες και θα υπολογίζουν με προσθαφαιρέσεις την ηλικία. αν πετυχαίνουν κανα περίεργο όνομα, θα κοντοστέκονται και στα χωριά θα εντυπωσιάζονται με τα επώνυμα που θα κυριαρχούν («πολλοί Αδαμίδηδες βρε στο χωριό»). και, αν είναι οικογενειακός ο τάφος, θα υπολογίζουν ποιος από το σόι έζησε πιο πολύ.. αν τυχόν και είχανε γράψει στο μάρμαρο τίποτε επάγγελμα, πχ αρχαιολόγος, στο μεταξύ θα έχουν περάσει τόσοι άλλοι αρχαιολόγοι.. και τσουρ τσουρ τσουρ τα πουλάκια από πάνω, «είσαι για καφέ;». στην περίπτωση που θα έχει προηγηθεί ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, την προσοχή θα τραβούν οι τάφοι με το «εφονεύθη»..

λύση για διατήρηση ανάμνησης είναι ένας γαμάτος τάφος, τύπου πχ Νουρέγιεφ
λύση για μη ανάμνηση είναι βαζάκι και στάχτη στη θάλασσα (πάντα αναρωτιέμαι τί κάνει κανείς μετά το άδειο βαζάκι)..
προσφάτως βρέθηκε άλλη λύση, eco: σε φυτεύουνε στον κήπο και πάνω σου φυτρώνει μια μουσμουλιά..https://www.maxmag.gr/perivallon/i-kapsoyla-poy-metatrepei-nekroys-se-dentra/

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2022