το τοπίο των τρελών δεν το καθορίζουν οι κριτικοί της τέχνης. το καθορίζει το ατομικό ταξίδι στις φωνές, στο λόγο και τα χρώματα. η αντιπαράθεση του Βαν Γκογκ με τον δικό μας Γιαννούλη είναι μόνο μια πρώτη σκέψη, που σέρνει σε πρώτο πλάνο μιαν αδικία, πως οι άνθρωποι παραπέταξαν δύο διαφορετικούς, άλλους από αυτούς.

ο τρόπος που ο καθένας εισπράττει το περιβάλλον είναι δικός του, υποφέρει όμως από κομφορμιστικές εξάρσεις, καθώς έχει διαμορφωθεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ένα μοντέλο ιδανικότητας, μέσα στο οποίο στριμώχνεται να χωρέσει τον προς τα έξω εαυτό του. μα η αληθινή ζωή δεν είναι ιδανική, είναι αλλιώτικη και χορεύει με άλλες μουσικές.

παραθέτω απλές εικόνες, έτσι όπως τις έκλεψα, χωρίς να τις επεξεργαστώ και ενδεχομένως να τις απανωτίσω για ένα πιο έγκυρο αισθητικό αποτέλεσμα, το οποίο με αφήνει παντελώς αδιάφορη, στερώντας μου κιόλας χρόνο και αίσθημα από την προσέγγιση.

παραθέτω μερικές σκέψεις του ίδιου του μεγάλου καλλιτέχνη, όπως τις αποτυπώνει στο ημερολόγιό του και έτσι όπως τις έκλεψα, κατά τον δαίμονα εαυτού (μου):

Τα μεγάλα πράγματα δημιουργούνται από ένα συνδυασμό μικρών πραγμάτων.

Προσπάθησα να δείξω με το κόκκινο και το πράσινο χρώμα τα φοβερά πάθη της ανθρωπότητας.

Περνάμε όλη μας τη ζωή, εξασκώντας υποσυνείδητα την τέχνη της έκφρασης των σκέψεων μας με τη βοήθεια των λέξεων.

Μια και αυτή τη στιγμή με απασχολεί τόσο πολύ ο εαυτός μου, θέλω να προσπαθήσω να ζωγραφίσω την αυτοπροσωπογραφία μου.

Η ποίηση μας περιβάλλει από παντού, αλλά το να την μεταφέρεις στο χαρτί, δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.

Όσο περισσότερο διαλύομαι, όσο πιο άρρωστος και διχασμένος αισθάνομαι, τόσο πιο καλλιτέχνης γίνομαι.

Βάζω όλη μου την καρδιά και όλη μου την ψυχή στη δουλειά μου, με αποτέλεσμα να έχω χάσει το μυαλό μου στη διαδικασία.

Να έχουμε συναίσθηση των αστεριών και του απείρου εκεί ψηλά. Τότε η ζωή μπορεί να μοιάζει σχεδόν μαγική.

Καλύτερα να πεθάνω από πάθος παρά από βαρεμάρα.

Ό,τι είναι το χρώμα για μια εικόνα, είναι ο ενθουσιασμός για τη ζωή.

Μια μεγάλη φωτιά καίει μέσα μου, αλλά κανείς δε σταματά για να ζεσταθεί από αυτή, το μόνο που μπορούμε να δουν οι περαστικοί είναι ίχνη από καπνό.

πώς προσεγγίζεται ο θεατής σε τούτο το μοσχοπληρωμένο σύμφωνα με πολλούς θέαμα; με εισαγωγή, ανάλυση, επανάληψη συμπερασματική και μετά με μια ώθηση, φαινομενικά τακτοποιημένη, μέσα σε έναν υπέρ αναλυμένο κόσμο, που όμως στοχεύει στη διαπήδηση των ιδεών και των εικόνων και στη συγχώνευση τους, έτσι που στο τέλος να μην έχει καμία σημασία ο χρόνος που συνέβησαν όλα αυτά. σήμερα, τώρα, πάντα κλπ. νομίζεις ότι είσαι ένα κομμάτι μου του «υγιούς» κόσμου και εκεί βλέπεις (αν θέλεις) ότι ο δικός του κόσμος ήταν πιο ισχυρός από το δικό σου.

έζησα μιαν όμορφη ζωή εκείνο το βράδυ, επειδή κάποιος έζησε μια μικρούτσικη μεγάλη και αιώνια χωρίς καν να το ψυχανεμιστεί. ο «κόσμος των τρελών» (μου αρέσει αυτή η γενικότητα έτσι απλή πριν διαιρεθεί σε υποεπιστήμες) είναι ο πιο καθαρός από όλους τους κόσμους. πρέπει να αλλάξουμε τρόπο να βλέπουμε τους τρελούς: είναι οι θεοί του δύσκολα ορατού κόσμου.

σημείωση: ούτε πρώτη φορά τον είδα ούτε πρώτη φορά σκέφτηκα την ανθρώπινη διάστασή του. ό,τι ζωγράφισε και έχτισε κανείς με οδηγεί στον δημιουργό του, για μένα δεν υπάρχει έργο για το έργο, μα μεγάλα κείμενα που περιγράφουν το συγγραφέα τους, χρώματα, γράμματα, ύλες είναι το μέσον του δημιουργού.

τετάρτη 13 φεβρουαρίου 2019

για τις σκέψεις αυτές με σκούντησε η audio-visual εκδήλωση-υπερθέαμα για τον Βαν Γκογκ σε περίπτερο της Δ.Ε.Θ., που παρακολούθησα πριν από λίγες μέρες, με το ακριβό για πολλούς εισιτήριο, ασήμαντο κοντά στην ομορφιά. η μουσική επένδυση του θεάματος εντοπίστηκε από εμένα στο shazam.